«Ο ξεσηκωμός των εργαζομένων απέτρεψε το κλείσιμο του Φλέμιγκ»

Παρακάτω η συνέντευξη του προέδρου του Σωματείου στην εφημερίδα "Αμαρυσία"  που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Δώθηκε στο δημοσιογράφιο της εφημερίδας  ΤΑΣΟ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗ, τον οποίο και ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία.

Δείτε τη στην κανονική της μορφή ΕΔΩ 

«Η συγχώνευση με το Σισμανόγλειο προθάλαμος για το οριστικό κλείσιμο»,  «Οι απώλειες γίνονται εντονότερες και  οι ελλείψεις περισσότερες»… «Το νοσοκομείο καταρρέει…». Όσο  και να προσπαθήσει κανείς να βρει ψήγματα αισιοδοξίας στα λόγια του Πρόεδρου του Σωματείου των Εργαζομένων του Αμαλία Φλέμιγκ Δημήτρη Περίχαρου δεν θα τα καταφέρει.

Στην συνέντευξη που παραχώρησε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ, ο κ. Περίχαρος περιγράφει την κατάσταση που ξεκίνησε με το κλείσιμο της Πτέρυγας Μπόμπολα ως εξαιρετικά δύσκολη για  εργαζόμενους και ασθενείς, σχολιάζει τον πρόσφατο δημόσιο απολογισμό των διοικήσεων των τριών διασυνδεομένων νοσοκομείων και κάνει λόγο για «απαξίωση και προγραμματισμένη κατάρρευση του Αμαλία Φλέμιγκ».
Ξεκινώντας, θα ήθελα το σχόλιο σας για τον δημόσιο απολογισμό στον οποίο προχώρησαν πρόσφατα οι διοικήσεις των τριών διασυνδεόμενων νοσοκομείων.
Στην επικοινωνιακά προωθημένη εκδήλωση της διοίκησης, με παρουσία της πολιτικής ηγεσίας σε ανώτερο επίπεδο θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο, από μια γενικότερη διαφήμιση του κυβερνητικού έργου. Δηλαδή να ειπωθεί και κάτι συγκεκριμένο για την τύχη των νοσοκομείων.
Στην πραγματικότητα, από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν, με μεγάλη δόση ωραιοποίησης, διαπιστώνεται πως έχουν ξεχαστεί οι υποσχέσεις αποκατάστασης και αυτόνομης ανάπτυξης των νοσοκομείων και έχουν προσαρμοστεί σε «στρατηγηκά» σχέδια γενικόλογα, με πολλά ερωτημάτικα ώς προς το πως θα λειτουργήσουν, με τι προσωπικό και τι είδους υπηρεσίες θα αναπτυχθούν.
Όταν δηλαδή όλος ο Βορειοανατολικός άξονας έχει χάσει από 2013 εκατοντάδες κρεβάτια και τρία νοσοκομεία, δεν μπορεί να ονομάζεται «ανάπτυξη» το αβέβαιο άνοιγμα 50 – 60 κρεβατιών.
Έντεχνα αποσιωπήθηκαν, τα φλέγοντα ζητήματα της αυτόνομης ανάπτυξης και διοικητικής αυτοτέλειας των νοσοκομείων. Σιγή ιχθύος και για τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού, κατάσταση χειρότερη από το 2013 καθώς έχουν μεσολαβήσει πολλές αποχωρήσεις και ελάχιστες προσλήψεις (μονοψήφια πραγματικά νούμερα.) 
Είναι φανερό πως η βούληση της Διοίκησης είναι να προχωρήσει στις μνημονιακές συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις. Το συνολικό αποτέλεσμα θα είναι λιγότερες υπηρεσίες και δομές που θα διαφημίζονται προεκλογικά ως ανάπτυξη. Είναι άραγε μόνο τραγική ειρωνεία η ομοιότητα του σχεδίου αυτού με το αντίστοιχο της περιόδου Γεωργιάδη – Βορίδη;
Η Διοίκηση και ο Υπουργός δεν απάντησαν πραγματικά σε κανένα από τα ερωτήματα που έθεσαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Θεωρούμε πως η φράση του Υπουργού στο κλείσιμο της συζήτησης «όταν κλείσουν τα ρολά, δύσκολα ξαναανοίγουν» ήταν η πιο πραγματική της εκδήλωσης και ενδεικτική του τι τύχη επιφυλάσσεται για τις υπηρεσίες υγείας, είτε με καθαρή έξοδο είτε όχι. 
Στις ανακοινώσεις σας για την κατάσταση που επικρατεί στο Αμαλία Φλέμιγκ πολύ συχνά χρησιμοποιείτε την λέξη «κατάρρευση». Μπορείτε να μας περιγράψετε  το χρονικό αυτής της «κατάρρευσης»;  

Είναι γνωστό πως κατ’ απαίτηση της τρόικας, επί κυβέρνησης Σαμαρά και υπουργίας Γεωργιάδη έκλεισαν μια σειρά νοσοκομεία. Ανάμεσά τους υποψήφιο για «λουκέτο» ήταν και το  Αμαλία Φλέμιγκ.
Η περίπτωση του νοσοκομείου αυτού είναι ιδιαίτερη από την άποψη ότι είναι το μοναδικό που έμεινε εν τέλει ανοιχτό αλλά και αυτό που με τον αγώνα του ανέκοψε και την περαιτέρω συρρίκνωση δομών και υπηρεσιών που ήταν προγραμματισμένη.
Ο ξεσηκωμός των εργαζομένων και η στήριξη των κατοίκων της περιοχής που εκφράστηκε με έντονες  κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις στήριξης κλπ, εξανάγκασαν την  τότε κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην κατάργησή του.
Όμως αυτή η νικηφόρα μάχη των εργαζομένων (ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς απέναντι σε ποιους δόθηκε)  είχε και μεγάλες απώλειες αφού το Φλέμιγκ παρέμεινε μεν ανοιχτό και σε εφημερία πόλης,  έχοντας όμως χάσει το μισό περίπου προσωπικό του(σε κινητικότητα 300 εργαζόμενοι), κρεβάτια νοσηλείες και ολόκληρες κλινικές πρώτης γραμμής που διαλύθηκαν.
Μια ολόκληρη πτέρυγα του, η πτέρυγα  Μπόμπολα με 80 περίπου κρεβάτια και «βαριές» κλινικές όπως η Πνευμονολογική  έκλεισε και από τότε ρημάζει, όσο οι άρρωστοι στριμώχνονται σε ράντζα σε Σισμανόγλειο και αλλού.
Το νοσοκομείο παρέμεινε ωστόσο με τους εργαζόμενους να δίνουν καθημερινό αγώνα να ξανασταθεί στα πόδια του  μέσα σε τρομακτικές συνθήκες λειτουργίας. Από τότε ως σήμερα, ενώ υπάρχει περίσσεια υποσχέσεων και σχεδίων ανάπτυξης, το νοσοκομείο καταρρέει κάτω από το βάρος των ελλείψεων σε όλα τα επίπεδα.
Από την άποψη του προσωπικού, αριθμητικά, είμαστε πέντε ολόκληρα χρόνια μετά, σχεδόν στην ίδια ασφυκτική κατάσταση. Αν μάλιστα συνυπολογιστούν η συσσωρευμένη κούραση και απογοήτευση, η απουσία συντήρησης δομών και εξοπλισμού στα κτήρια ,τον ξενοδοχειακό εξοπλισμό και την καθαριότητα και την όψη κατάρρευσης και εγκατάλειψης τα πράγματα συγκριτικά είναι πολύ χειρότερα.
Παρά τις προεκλογικές και μετεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις της σημερινής κυβέρνησης για επαναφορά όλων των λειτουργιών του νοσοκομείου, προσλήψεις προσωπικού και ανάπτυξη ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες του κόσμου της περιοχής, στην πράξη τίποτα δεν έχει υλοποιηθεί.
Αντίθετα, αυτό που διαπιστώνουμε, από κοινού με τα Σωματεία των Νοσοκομείων Σισμανογλείου και Παίδων Πεντέλης, που είμαστε υπό κοινή διοίκηση, και αγωνιζόμαστε μαζί, είναι πως το Φλέμιγκ αφήνεται στην μοίρα του.

Οι καθημερινές αποχωρήσεις, συνταξιοδοτήσεις κλπ, γιατρών και προσωπικού που δεν αντικαθίστανται, η χρηματοδότηση που δεν υπάρχει και οδηγεί σε λιγότερες και χειρότερες υπηρεσίες, κάνουν την καθημερινή λειτουργία πραγματική κόλαση για τους εργαζόμενους και οδηγούν μαθηματικά στο σταδιακό κλείσιμο κλινικών και υπηρεσιών.

Για ποιο λόγο αντιδράτε στην επιχειρούμενη συγχώνευση των νοσοκομείων και που πιστεύετε ότι αποσκοπεί αυτή η κίνηση; 
Αναγκαστικά και «αναίμακτα», «σιωπηλά» και χωρίς πολιτικό κόστος, αφού δεν θα έχουν απομείνει εργαζόμενοι να αγωνίζονται και οι υπηρεσίες θα είναι εντελώς απαξιωμένες, οδηγούμαστε στην πλήρη ενσωμάτωση και συγχώνευση με το Σισμανόγλειο, (αφού «δεν θα γίνεται αλλιώς»)  ως προθάλαμος για το οριστικό κλείσιμο σε επόμενη φάση.
Έτσι νομίζουμε – για να απαντήσω και στην ερώτησή σας για τους λόγους της επιχειρούμενης συγχώνευσης – εξηγείται και η επιμονή της Διοίκησης στην ενοποίηση των οργανισμών των δύο Νοσοκομείων που μαζί με το Παίδων Πεντέλης είναι διασυνδεόμενα.
Με την ενοποίηση των οργανισμών, αφενός θα αποσαθρωθεί διοικητικά και οργανωτικά το Φλέμιγκ, (όπως και σήμερα συμβαίνει) χωρίς καμία προοπτική ανάπτυξης, χωρίς Οικονομική Υπηρεσία, Φαρμακείο, Τεχνική Υπηρεσία και αφετέρου θα είναι πλέον και θεσμικά εύκολη η συρρίκνωση, καθώς θα αρκεί μια απλή απόφαση Διοικητή για να κλείσει πχ μία κλινική, εκεί που σήμερα απαιτείται αλλαγή του οργανισμού.
Αυτή νομίζω είναι μια ρεαλιστική περιγραφή του τι εννοούμε όταν μιλάμε για απαξίωση και προγραμματισμένη κατάρρευση του Αμαλία Φλέμιγκ. 
Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο νοσοκομείο;
Το τελευταίο διάστημα και όσο περνάει ο καιρός, οι απώλειες γίνονται εντονότερες, οι ελλείψεις περισσότερες, χωρίς καμία ουσιαστική ενίσχυση,  η κατάσταση που ήδη περιγράψαμε οξύνεται.
Το μόνο που φαίνεται να περισσεύει είναι τα «στρατηγικά σχέδια» που για να υλοποιηθούν χρειάζονται προσωπικό και χρηματοδότηση που ακόμα και αυτοί  που τα συντάσσουν, λένε πως δεν μπορούν να βρεθούν.  Εκείνο που έκδηλα αντιλαμβανόμαστε, είναι ο προσανατολισμός της Διοίκησης στην ενοποίηση Σισμανογλείου και Φλέμιγκ.
Από τις προεκλογικές υποσχέσεις για ανάπτυξη και ανεξάρτητο οργανισμό λειτουργίας με αποκατάσταση των καταργημένων υπηρεσιών, φτάσαμε στις «οικονομίες κλίμακας» που όπως εξηγήσαμε θα σημάνουν καταργήσεις, συγχωνεύσεις και εν τέλει «λουκέτο». Μπροστά μάλιστα από τις εκλογές, διαπιστώνουμε μια προσπάθεια να φανεί πως «κάνουμε ότι μπορούμε».
Πρόκειται για εντυπωσιακές κινήσεις, σε επίπεδο εξαγγελιών, που θα δούμε το επόμενο διάστημα. Είναι χαρακτηριστικό πως αποφεύγεται οποιαδήποτε συζήτηση για τους οργανισμούς των Νοσοκομείων, για την κατάργηση ή συγχώνευση Διοικητικών , τεχνικών κλπ υπηρεσιών με ό,τι όλα αυτά  συνεπάγονται για τη λειτουργία των Νοσοκομείων.
Είμαστε μπροστά σε εξαγγελίες ανάπτυξης νοσηλευτικών κρεβατιών και ανοίγματος δομών, χωρίς κανείς να λέει ξεκάθαρα με ποιο και πόσο προσωπικό θα λειτουργήσουν όλα αυτά. Θα προσληφθούν μόνιμοι υπάλληλοι, Θα χρηματοδοτηθεί σε μόνιμη βάση και από τον κρατικό προϋπολογισμό ή θα στηριχτεί σε «δωρεές»;
Ποια είναι η συμμετοχή του απλού κόσμου, στον αγώνα σας;
Το συγκρότημα των νοσοκομείων απευθύνεται σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της Αττικής, σε όλο τον λεγόμενο «Βορειοανατολικό άξονα».
Το Αμαλία φλέμιγκ  ήταν ένα σχεδόν πλήρες Νοσοκομείο χωρίς όμως να είναι χαοτικό και  λόγω της θέσης του ήταν ιδανικό για την εξυπηρέτηση του κόσμού των όμορων δήμων(Μελίσσια – Μαρούσι – Βριλήσσια – Χαλάνδρι).  Σε μεγάλο βαθμό λοιπόν είχε μόνιμους ασθενείς και για πολλές οικογένειες το Φλέμιγκ ήταν το Νοσοκομείο πρώτης επιλογής.
Η καλή εξυπηρέτηση και οι ποιοτικές υπηρεσίες που παρείχε συντέλεσαν στην ανάπτυξη δεσμών εμπιστοσύνης με τους εργαζόμενους. Και για να δοθεί ένα μέτρο, σας λέω πως σε έρευνα του Υπουργείου Υγείας λίγο πριν επιχειρήσουν το κλείσιμό του, το Φλέμιγκ είχε έρθει δεύτερο σε βαθμολογία εξυπηρέτησης ασθενών μετά το Ωνάσειο.
Γι’ αυτό, όταν βγήκαμε στο δρόμο για να σώσουμε τις δουλειές μας και για να μην κλείσει το Νοσοκομείο βρήκαμε αυθόρμητο συμπαραστάτη τον κόσμο της περιοχής. Θεωρούμε ότι η παρουσία του στις κινητοποιήσεις μας που συνεχίζεται ως σήμερα, ήταν καθοριστική για την έκβαση των αγώνων μας. Κρατάμε ως  σημαντική παρακαταθήκη αυτή την αλληλεγγύη και συνεχίζουμε να απευθυνόμαστε στο λαό της περιοχής καθώς τον αφορά άμεσα και πρέπει να έχει λόγο για την τύχη του Φλέμιγκ.  Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμή του και έχει αποδειχτεί πως όποτε του δόθηκε πραγματικά η ευκαιρία να εκφραστεί το έκανε.
Ποιες είναι οι επόμενες δράσεις-κινητοποιήσεις που ετοιμάζετε;
Όπως είναι συνεχής η αγωνία μας για την τύχη του Νοσοκομείου, έτσι θέλουμε να είναι και η δράση μας. Η αλήθεια είναι πως δεν το καταφέρνουμε πάντα. Υπάρχουν και ασυνέχειες και ήττες.
Δεν είμαστε -και ούτε θα μπορούσαμε άλλωστε- η εξαίρεση μέσα στη γενικότερη κατάσταση ήττας του εργατικού κινήματος του οποίου αποτελούμε κομμάτι του. Το ό,τι κινηματικά είμαστε ίσως σε καλύτερη κατάσταση από άλλους χώρους  οφείλεται αφενός στην ένταση των προβλημάτων που μας αναγκάζουν  ενστικτωδώς  να ξεπεράσουμε πολλές φορές και κούραση – αυτή η κατάσταση συνεχίζεται για χρόνια τώρα – και απογοητεύσεις και αφετέρου στο ότι έχουμε πετύχει σε καλό επίπεδο κοινή δράση με τα άλλα Σωματεία των Νοσοκομείων που μας δυναμώνει όλους.
Δεν είναι ότι δεν έχουμε διαφορές, και παραταξιακές και άλλες απόψεις κλπ, έχουμε όμως κοινά προβλήματα που μας αναγκάζουν να συνεννοηθούμε και να αγωνιστούμε μαζί. Τις περισσότερες φορές το καταφέρνουμε.
Στο κάτω – κάτω η σωστή άποψη αναδεικνύεται όπου υπάρχει δράση και όχι στην ακινησία.  «Επί χάρτου»  ο καθένας μπορεί να είναι προφέσορας και να μη δίνει λογαριασμό σε κανένα.
Γενικότερα θα έλεγα πως το πρόγραμμα των κινητοποιήσεων και των δράσεων μας εκτός από τις μόνιμες διεκδικήσεις για να μην κλείσει το νοσοκομείο, για μόνιμες προσλήψεις, για να σταματήσουν τα ρουσφέτια και οι ομηρίες εργαζομένων που μας πάνε ακόμα παρακάτω, καθορίζεται και από τις αποφάσεις της Διοίκησης και της πολιτικής ηγεσίας που κάθε φορά πρέπει να αντιμετωπίσουμε, είτε είναι κάποιο  «τοπικό»  ζήτημα είτε κάποιος γενικότερος σχεδιασμός, σ’ αυτή τη φάση είμαστε τώρα, που πρέπει να αντιπαλέψουμε.
Το πρόγραμμα λοιπόν είναι: «Αντιστεκόμαστε στην επίθεση, διεκδικούμε τη ζωή και τη δουλειά όσο περισσότερο μπορούμε».
«Με συγκινεί  η εμπιστοσύνη των συναδέλφων»
Τον περασμένο Φεβρουάριο κερδίσατε την επανεκλογή σας στη θέση του Προέδρου των Εργαζομένων. Δεδομένων των συνθηκών, υπάρχουν στιγμές που έχετε μετανιώσει για την απόφασή σας να εμπλακείτε στο Σωματείο; 
Πιστεύω πως όλη αυτή η υπόθεση δεν είναι προσωπική, ούτε κανείς είναι «φωτισμένος» και αναντικατάστατος. Θεωρώ πως οι άνθρωποι που αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, έχουν κυρίως ανάγκη ο ένας τον άλλον, τη μαζική τους δράση, να αναπτύξουν τη συνείδηση της δύναμής τους. Όχι  φωτισμένους αρχηγούς.
Προφανώς έχω συνείδηση πως η συνδικαλιστική δράση μπορεί εύκολα να γίνει μηχανισμός ατομικής ανέλιξης σε βάρος των συναδέλφων.  Αλλά ούτε αυτό είναι «προσωπικό ζήτημα» εντέλει. Είναι δυνατότητα χειραγώγησης που το ίδιο το σύστημα τη χορηγεί για να προστατεύεται. Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι λαμπρό παράδειγμα.
Οι εργατοπατέρες που εξαργυρώνουν συχνά – πυκνά βουλευτικά έδρανα είναι, ειδικά σε περιόδους σαν τη δική μας είδος εν αφθονία. Μοναδικό φάρμακο αυτής της κατάστασης είναι όταν οι εργαζόμενοι πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, όταν αγωνίζονται και αποφασίζουν οι ίδιοι χωρίς να αναθέτουν και να εκχωρούν την εκπροσώπησή τους.
Προσωπικά, και με συγκινεί  και με κάνει να αισθάνομαι το βάρος της συμμετοχής μου η επανειλημμένη εμπιστοσύνη των συναδέλφων. Κούραση υπάρχει και ψυχική και σωματική, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους και για διάφορους λόγους. Το θέμα είναι να πρόκειται για τους σωστούς λόγους. Σ’ αυτό έχω σιγουριά. Ξέρω με ποιους είμαι και γιατί. Η μόνη αγωνία μου σ’  αυτό τον τομέα είναι να δυναμώσει το Σωματείο που είναι το μοναδικό όργανο πάλης που έχουμε οι εργαζόμενοι.