Πριν όμως αναφερθούμε στην ουσία της οδηγίας αυτής, ας έχουμε υπόψη:
Όλοι, μετά από δεκαετίες δουλειάς, έχουμε την εμπειρία και μπορούμε να καταλάβουμε πως οι διευθύνσεις, οι διοικήσεις, ολόκληρο το σύστημα που ρυθμίζει τη ζωή μας, χρησιμοποιεί ως εργαλείο, καρότο και μαστίγιο, τη δυνατότητα που έχει να αποφασίζει και να «διευθύνει».
Δεν θεωρούμε λοιπόν πως αρκεί μια υπουργική «οδηγία» για να λυθεί ξαφνικά το ζήτημα της άνισης μεταχείρισης των συναδέλφων. Να πάψουν δηλαδή τα ρουσφέτια που πάνω τους (και πάνω στην πλάτη όλων όσων δεν έχουν το γνωστό «μπάρμπα στην Κορώνη» ) χτίζονται καριέρες και εξαργυρώνονται συνειδήσεις όσο οι υπόλοιποι εργαζόμενοι καταδικάζονται στη λάντζα για όλη τους τη ζωή…
Χαρακτηριστική η αντίδραση της ΕΝΕ, που έσπευσε με τα γνωστά δικολαβίστικα να καταδικάσει την οδηγία αυτή ως παράνομη. Αισθάνθηκε ως φαίνεται πως απειλείται η ...εξουσία και η αυθαιρεσία όσων τα συμφέροντα πραγματικά εκπροσωπεί - και όχι βεβαίως όλων των νοσηλευτών. Ας μην ανησυχεί λέμε εμείς...Την αυθαιρεσία των διοικήσεων, νοσηλευτικών και άλλων, δεν απειλούν οι διάφοροι κανονισμοί που κυκλοφορεί το κράτος, παρά μονάχα η πίεση και η διεκδίκηση των ίδιων των εργαζομένων με πραγματικούς και όχι εικονικούς αγώνες (προφανώς όταν μιλάμε για αγώνες δεν αναφερόμαστε στην ΕΝΕ - μην παρεξηγηθούμε).
Η δική μας θεώρηση για το ζήτημα είναι διαφορετική:
Γνωρίζουμε πχ πως η έλλειψη προσωπικού, η επίμονη προσπάθεια να καταργηθεί η μονιμότητα, η εντατικοποίηση, οι χαμηλοί μισθοί, οδηγούν στο κυνήγι των προσόντων (τις περισσότερες φορές αχρείαστα) και στην αλληλο-φαγωμάρα για την εξέλιξη που φαντάζει σαν η μόνη λύση για λίγο καλύτερες συνθήκες.
Ευνόητο είναι ότι για να «σταθεί» όλος αυτός ο μηχανισμός και να μην οδηγήσει σε έκρηξη - να αγανακτήσουν δηλαδή οι εργαζόμενοι και να αρχίσουν τίποτα διεκδικήσεις και απεργίες...απαιτείται να παραμένουμε υποταγμένοι, φοβισμένοι και κυρίως διαιρεμένοι. Κάτω από αυτή την πραγματικότητα, της πίεσης που αισθάνονται από τους εργαζόμενους, κυκλοφορούν κατά καιρούς τέτοιες "βελτιωτικές οδηγίες", οι οποίες βεβαίως συνήθως μένουν στα χαρτιά.
Σε κάθε περίπτωση, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τις οδηγίες και τους κανονισμούς ώστε να προβάλλει η πραγματικότητα, να αποκαλύπτεται η διάσταση λόγων και έργων, αλλά και η ειλικρίνεια του καθένα.
Σύμφωνα λοιπόν με το εν λόγω έγγραφο:
Αρχικά, θα πρέπει να γίνει η κατάταξη των νοσηλευτικών τμημάτων σε τρεις κατηγορίες βαρύτητας (παρ.2).
Ο κάθε νοσηλευτής θα πρέπει να περνάει από τις τρεις κατηγορίες κατά τη διάρκεια της καριέρας του (παρ.4), προκειμένου να τηρείται η αρχή της ίσης μετακίνησης του προσωπικού και να μετριάζονται οι επιπτώσεις στην υγεία (σωματική και ψυχική) που επιφέρει το επίπονο έργο του νοσηλευτή(κυκλικό ωράριο, κ.ά.). Έτσι, εύλογα γεννάται το ερώτημα για το αν έχουν περάσει όλοι οι νοσηλευτές του νοσοκομείου μας από τις τρεις κατηγορίες τμημάτων και αν όχι γιατί συμβαίνει αυτό.
Συνεχίζοντας, αναφέρουμε πως κανένας δε μένει πάνω από 10 (σε εξαίρετη περίπτωση 15) χρόνια σε ελαφρύ τμήμα και πάνω από 8 σε βαρύ (παρ.9) και πως κανένας νοσηλευτής δε μένει σε μόνιμο πρωινό ωράριο περισσότερο από 5 χρόνια,
κυρίως αν δεν έχει διανύσει τα 2/3 του εργασιακού του βίου (παρ.10), κάτι που προφανώς δεν τηρείται στη δική μας περίπτωση.
Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που πρέπει να λάβει υπόψη η διοίκηση αφορά τον τρόπο υποβολής των αιτημάτων των νοσηλευτών στη νοσηλευτική διεύθυνση που καθορίζεται ρητά πως θα πρέπει να είναι γραπτός (αίτηση) και όχι προφορικός, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Τα αιτήματα θα πρέπει να εξετάζονται σε ετήσια βάση (παρ.5) και να υπάρχει απάντηση στον εργαζόμενο, θετική ή αρνητική. Όσα προαναφέρθηκαν, αφορούν τις τακτικές μετακινήσεις προσωπικού. Ένα άλλο μεγάλο αγκάθι στην καθημερινότητα των νοσηλευτών είναι οι έκτακτες μετακινήσεις που γίνονται σε επείγουσες καταστάσεις, προκειμένου να αποφευχθεί η διακοπή παροχής φροντίδας στον άρρωστο. Στο νοσοκομείο μας τα τελευταία χρόνια είναι σύνηθες φαινόμενο, κυρίως μετά τη διαθεσιμότητα και επιβεβαιώνει το πάγιο αίτημά μας για νέες προσλήψεις.
Ωστόσο, όπως τονίζεται στην παράγραφο 7 η επιλογή των μετακινούμενων γίνεται με τα ίδια γενικά κριτήρια και λαμβάνεται σοβαρά υπόψη το ιστορικό μετακινήσεων του υπαλλήλου, αλλά και οι αιτήσεις για μετακίνηση. Με λίγα λόγια, έτσι θεωρητικά αποφεύγεται κάποιοι να είναι αμετακίνητοι στις θέσεις τους για χρόνια και κάποιοι άλλοι να είναι αυτό που εύστοχα ονομάζουμε «μπαλάκι». Και στην περίπτωση της επείγουσας μετακίνησης θα πρέπει να τηρείται μια διαδικασία και να λαμβάνονται υπόψη κάποιοι παράγοντες. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κάποιος να αλλάζει κάθε χρόνο τμήμα, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες, ενώ κάποιοι άλλοι να είναι ξεχασμένοι για χρόνια στο ίδιο τμήμα. Ισχύει η αρχή της ίσης μεταχείρισης και στην περίπτωση της έκτακτης ανάγκης. Τέλος, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στη διοίκηση την ύπαρξη της νοσηλευτικής επιτροπής, η συγκρότηση της οποίας στοχεύει (θεωρητικά πάντα και σύμφωνα με το σκεπτικό του εγγράφου) στη δημοκρατική λήψη αποφάσεων, καθώς περιορίζει το ρόλο της διευθύντριας της νοσηλευτικής υπηρεσίας και, στην ουσία, προστατεύει τους εργαζόμενους από εμπάθειες και ρουσφετολογικές μετακινήσεις, λαμβάνοντας, παράλληλα υπόψη, τόσο τις υπηρεσιακές ανάγκες, όσο και τα αιτήματα των νοσηλευτών. Τα τελευταία θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη μαζί με το ιστορικό των μετακινήσεων του κάθε υπαλλήλου, ανεξάρτητα με το ποια ήταν τα πρόσωπα στο τιμόνι της νοσηλευτικής διεύθυνσης. Πιο συγκεκριμένα, αν καταλάβαμε καλά, το νόημα είναι να προστατεύονται οι εργαζόμενοι, μέσα από την τήρηση των κριτηρίων και των κανόνων και να μην αποποιείται η κάθε διευθύνουσα τις ευθύνες των προκατόχων της.
Παρακάτω το σχετικό έγγραφο:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.