ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ Η...ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

Είναι είδηση, κι ας είναι Αύγουστος! Η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, όπως δείχνουν τα νέα που κυκλοφορούν, έχει ξεκινήσει ένα Μαραθώνιο επαφών και...εκτίμησης της κατάστασης. Μαζεύει στοιχεία για την κατάσταση και τις ελλείψεις των Νοσοκομείων, ερευνά την κακοδιοίκηση, εξετάζει τη χορήγηση φαρμάκων, αλλάζει το ΚΕΣΥ, επισκέψεις κορυφής  σε ΙΣΑ και αλλού κλπ.
Για να μην αδικήσουμε όμως κανέναν, η γενική εικόνα είναι πως σε κάθε κυβερνητική αλλαγή, ξεκινούν νέοι σχεδιασμοί και ...εκτιμούν την κατάσταση που παρέλαβαν από τους προηγούμενους! (Λες και ήρθαν στη χώρα χτες, λες και δεν ήταν οι ίδιοι ή οι άνθρωποί τους που κυκλοφορούσαν, με θεσμικό ή μη ρόλο στους ίδιους υπουργικούς διαδρόμους, λες και δεν έχουν ολόκληρο σύστημα να τους εξυπηρετεί, απ' όποια θέση εξουσίας και αν είναι.)
Όλοι πάντως ξέρουμε πως σε κάθε αλλαγή φρουράς, χρειάζεται χρόνος. Όσο για τις πολιτικές επιλογές, αυτές ήδη υπάρχουν. Εφαρμόζονται, τροποποιούνται ή ακυρώνονται μόνο κάτω από την πίεση της πραγματικότητας. 
Η πρώτη πραγματικότητα είναι πως ο χρόνος μεταξύ των αλλαγών...καρέκλας, τους χρειάζονται για να (ξανά) στήσουν τον αποκλειστικά  δικό τους μηχανισμό, να οργανώσουν την εφαρμογή της πολιτικής που κάθε φορά επιχειρεί να στριμώξει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους και το λαό, ειδικά σε περιόδους υποχώρησης του κινήματος.
Αν μάλιστα συνειδητοποιήσουμε πως (στην περίπτωσή μας), όλες οι πολιτικές στην περίθαλψη, το τελευταίο μεγάλο (και σκοτεινό) διάστημα στοχεύουν σε μειούμενη μέχρι μηδενισμού συμμετοχή του κράτους, αύξηση ατομικής δαπάνης του ασφαλισμένου, μοίρασμα της πίτας στους εμπόρους της υγείας και πέταγμα στο δρόμο της αρρώστιας και της αδιαφορίας όσων είναι στις παρυφές της κοινωνίας (άνεργοι, συνταξιούχοι, πρόσφυγες κλπ), η πραγματικότητα, για την οποία συζητάμε, ουσιαστικά δεν έχει περιθώρια διαμόρφωσης άλλα από εκείνα που καθορίζουν η αντίσταση και η διεκδίκηση του κινήματος των εργαζομένων. Τα δε αποτελέσματα, είναι ανάλογα της έντασης και του δυναμισμού του.
Η άλλη, εξίσου κρίσιμη πραγματικότητα, είναι πως ακόμα και όταν φιγουράρουν για κυρίαρχοι, ακόμα και όταν οι εργαζόμενοι , με την κύρια ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών (που περιορίζουν πχ τις διεκδικήσεις σε αποπροσανατολιστικές προσφυγές στα δικαστήρια), είναι αποσυγκροτημένοι, απογοητευμένοι και στριμωγμένοι στη γωνία,  αποτελούν πάντα τον κρίσιμο αντίπαλο που μπορεί να διεκδικήσει, να συγκρουστεί και να ανατρέψει πολιτικές. Αυτό φοβούνται περισσότεροι οι κάθε φορά κυβερνώντες, γι' αυτό και φροντίζουν πρώτα απ' όλα να συκοφαντήσουν, να διασπάσουν και να ελέγξουν ακόμα και θεσμικά το εργατικό κίνημα (πχ ο αντι- απεργιακός νόμος - σε περίοδο μάλιστα που δε γίνονται απεργίες!).
Τέλος, η τρίτη κρίσιμη πραγματικότητα, είναι πως η μόνη ρεαλιστική, αντικειμενική δυνατότητα
για τους εργαζόμενους διαχρονικά, είναι να ξεπεράσουν την ήττα, την απογοήτευση, ακόμα και τις ίδιες της ηγεσίες τους  και να διεκδικήσουν τη ζωή και τη δουλειά τους. Να την υπερασπίσουν από ένα σύστημα που βλέπει - για να το γενικεύσουμε - στην εξαθλίωση των πολλών, τον πλουτισμό και την καλοπέραση των λίγων.
Γιατί...λεφτά υπάρχουν (δεν είναι δικό μας αυτό), επειδή τους αφήνουμε να πλουτίζουν στην πλάτη μας. Και όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο (Αυτό είναι δικό μας!)

Με αυτές τις σκέψεις, και εμείς, Σωματείο και Εργαζόμενοι του Α. Φλέμιγκ, δεν ξεχνάμε τίποτα από το παρελθόν, δεν κάνουμε πίσω σε τίποτα στο μέλλον. Το δρόμο τον ξέρουμε, τη γειτονιά μας και το λαό της περιοχής μας τον ξέρουμε - και μας ξέρει. Τους 4.500 ανθρώπους που έρχονται κάθε χρόνο μήνα στο Νοσοκομείο, επίσης τους γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν. 
Μ' ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΦΟΔΙΑ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ.