Τι ησυχία είναι αυτή;

Λες και δεν συμβαίνει τίποτα! Λες και το σοβαρότερο ζήτημα της περιόδου είναι το που θα πάμε διακοπές ή, ας πούμε, οι συναυλίες του καλοκαιριού.

Όμως όλοι ξέρουμε πως κάτι συμβαίνει! 

Έχουμε εκλογές και επίκειται κυβερνητική αλλαγή. Δε συζητάμε όμως γι' αυτό, σα να πιστεύουμε πως δε μας αφορά ή τέλος πάντων πως δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί εδώ που έχει φτάσει το χάλι μας τι μπορούμε να κάνουμε; Αφού τους είδαμε και τούτους και τους άλλους!

Έχοντας συναίσθηση πως ο χώρος αυτός ανήκει σε Σωματείο και όχι σε κόμμα ή παράταξη, δε θα επεκταθούμε. Όμως σαν συνδικαλιστικός φορέας θα σταθούμε στο αυτονόητο: Πως σαν εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία είχαμε και έχουμε πολλά - μα πάρα πολλά ζόρια - και αυτά έχουν να κάνουν με πολιτικές και κυρίως με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν ή δεν εφαρμόστηκαν και διαψεύστηκαν έτσι οι προσδοκίες πολλών συναδέλφων. 

Απογοητευμένοι τώρα ορισμένοι περιμένουν καρτερικά τις επόμενες πολιτικές που θα είναι ακόμα χειρότερες. Όχι τόσο γιατί αποτελούν μια "άλλη" κεντρική ιδέα, αλλά γιατί όλο το κυρίαρχο σύστημα - βάλτε μέσα το εγχώριο κεφάλαιο αλλά και το ξένο, το ΔΝΤ, τους ισχυρούς της ΕΕ, που μας κυβερνάνε, αντιλαμβάνονται ότι έχουν κι' άλλα περιθώρια να βγάλουν κέρδη στην πλάτη μας, αφού οι αντιδράσεις έχουν κοπάσει, το εργατικό κίνημα έχει...εξαφανιστεί και ο κόσμος που πίστεψε ότι η ψήφος του αρκεί για να δει καλύτερες μέρες διαψεύστηκε οικτρά.

Πάρτε για παράδειγμα - λαμπρό της κοροϊδίας - το ζήτημα της αξιολόγησης:

Εξ΄αρχής στόχευε και στοχεύει, αντίθετα απ' ό,τι διαφημίζεται, σε πνίξιμο των εργαζόμενων, στο χτύπημα του μισθού, στη διάσπαση τους και στο βάθος στην κατάργηση της μόνιμης δουλειάς. 

Το κίνημα αντίστασης που ορθώθηκε, σχεδόν το ακύρωσε στην πρώτη του φάση. Το lifting που υπέστη με την υπογραφή της κ. Γεροβασίλη, ξαφνικά το μετέτρεψε από κακό σε καλό! ενώ το φοβέρισμα των προϊστάμενων ότι θα τους κόψει το επίδομα, υπονόμευσε ακόμα περισσότερο την όποια διάθεση για αντίσταση είχε απομείνει στους συναδέλφους.
Απ' όλα αυτά τα κόλπα τι "εισπράττει" τελικά ο εργαζόμενος - ειδικά εκείνος που "κατάπιε", θέλοντας και μη θέλοντας, τη μετάλλαξή του από αντεργατικό σε προοδευτικό και αναγκαίο; Και κυρίως τι θα κάνει στην επόμενη φάση που θα δείξει αργά ή γρήγορα το πραγματικό του πρόσωπο; 

Το πιο πιθανό είναι πως απογοητευμένος δε θα κάνει τίποτα! Αφού σου λέει από 90% αποχή και κατάργησή του στην πράξη φτάσαμε να κάνουν αξιολόγηση οι περισσότεροι, ότι και να κάνουμε είναι μάταιο! Τίποτα δε γίνεται.

Κι' όμως γίνεται. Και σε σχέση με το παραπάνω παράδειγμα αλλά και με όλα τα σοβαρότερα απ' αυτό. Μ' όλα εκείνα που θα αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα. Από το γνωστό πλέον 1 πρόσληψη προς 5 αποχωρήσεις (λες και πήξαμε στις προσλήψεις ως τώρα...), τους μισθούς μας που θα μειωθούν είτε άμεσα είτε μέσω της φορολογίας, είτε συνδεόμενοι με τις αξιολογήσεις, είτε...είτε... (Όταν λέει ο κ. Μητσοτάκης πως θα μειώσει τους φόρους, δεν εννοεί τους δικούς μας - εννοεί του κεφαλαίου), ως ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του Νοσοκομείου μας, του Α. Φλέμιγκ που από εκεί που θα αναπτυσσόταν, που θα άνοιγε η Πτ, Μπόμπολα, κλπ, απόμεινε να δουλεύει με το φιλότιμο και την αυταπάρνηση των εργαζόμενών του. Να εξυπηρετεί πάνω από 4.000 ανθρώπους το μήνα και παρ' όλα αυτά να τίθεται ξανά ο φόβος του κλεισίματός του.

Κι' όμως γίνεται! όπως έγινε και το '13. Γίνεται αν επιτέλους πειστούμε πως πρέπει να σταθούμε στα δικά μας πόδια.
Αν αγκαλιάσουμε ξανά και δώσουμε υπόσταση στα Σωματεία και στα Συνδικάτα, αν ξανασηκώσουμε κεφάλι, αν δώσουμε πραγματικές μάχες.

Προς το παρόν τόσο οι πολιτικές όσο και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες - κομματικά παραρτήματα δεν έχουν καιρό για αγώνες! Μαζεύουν εκλογικά κουκιά!

ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ OI ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΥΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΠΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ!

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ ΣΕ "ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ" ΚΟΜΜΑΤΑ, ΗΓΕΣΙΕΣ  ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ!