Διαθεσιμότητα: το ταμείο ανεργίας του Δημοσίου

Αναρτούμε το άρθρο από την εφημερίδα των συντακτών, για τις διαθεσιμότητες σε Υγεία και παιδεία. Μεταξύ άλλων έχει συνεντεύξεις-πορτρέτα των "δικών μας", Σπύρου και Λεμονιάς, καθώς επίσης και εκπαιδευτικών.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Μιλούν στην «Εφ.Συν.» εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, οι οποίοι σε λίγο περνούν το κατώφλι της απόλυσης. Τις τελευταίες μέρες κοινοποιήθηκαν οι διαπιστωτικές πράξεις σε 1.665 ανθρώπους που δούλευαν επί χρόνια στο χώρο της Υγείας, ενώ από τις 22 Ιουλίου 2.122 καθηγητές βρέθηκαν εκτός σχολείου
Του Γιάννη Μπασκάκη

 Προστάδιο απόλυσης είναι η διαθεσιμότητα για τους εργαζομένους στην Υγεία και την Παιδεία, παρά τις αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις των δύο αρμόδιων υπουργών περί του αντιθέτου. Ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης επιμένει ότι ούτε ένας δεν θα απολυθεί. Βάζει όμως πλέον έναν αστερίσκο – απειλή. Λέει ότι όσοι δεν κάνουν τις αιτήσεις τους για μετακίνηση, κινδυνεύουν να απολυθούν. Ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος δήλωνε επανειλημμένως ότι κανένας εκπαιδευτικός δεν θα απολυθεί. Την Παρασκευή όμως άφησε ένα μεγάλο παράθυρο για απολύσεις ανοιχτό. «Ελπίζω να τις περιορίσουμε στο ελάχιστο», είπε στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας.

 Στην Υγεία 1.665 εργαζόμενοι στα 8 νοσοκομεία που καταργούνται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είδαν τις τελευταίες μέρες να τους κοινοποιούνται οι διαπιστωτικές πράξεις της διαθεσιμότητάς τους. Ανάμεσα στο προσωπικό αυτό βρέθηκαν και εργαζόμενοι που εδώ και μήνες είχαν μεταταγεί σε μεγάλα νοσοκομεία που δεν καταργούνται. Κι όμως, βγήκαν κι αυτοί στη διαθεσιμότητα.
Μεγάλες δεξαμενές
Στην Παιδεία 50 ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης καταργήθηκαν. Στις 22 Ιουλίου, 2.122 εκπαιδευτικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και 300 μετακινήθηκαν σε διοικητικές θέσεις. Σύμφωνα με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, φέτος από το Δημόσιο θα απολυθούν 4.000 και του χρόνου άλλοι 11.000 εργαζόμενοι. Οι εκπαιδευτικοί και οι υγειονομικοί υπάλληλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η Παιδεία και η Υγεία είναι οι δύο μεγάλες δεξαμενές για τις απολύσεις. Η «Εφ.Συν.» συναντά σήμερα εκείνους που βγήκαν σε διαθεσιμότητα. Εκείνους που περνούν το κατώφλι της απόλυσης. Τους δίνει τον λόγο.
«Ντρέπομαι να πω τον όρο διαθεσιμότητα. Εγώ βάζω παύλα απόλυση. Ντρέπομαι να πω ότι είμαι “διαθέσιμη” να με στείλουν όπου θέλουν αυτοί, είτε σε άλλο νοσοκομείο, είτε σπίτι μου. Ακόμα και αν απορροφηθούμε τώρα, στην επόμενη διαθεσιμότητα θα πάμε σπίτι μας».
Ονομάζεται Λεμονιά Λυγίζου. Εργαζόταν ως νοσηλεύτρια για 21 χρόνια στο «Αμαλία Φλέμιγκ». Είναι πλέον μία από τους 300 εργαζομένους στους οποίους κοινοποιήθηκαν οι διαθεσιμότητες. «Το νοσοκομείο είναι ένα κουφάρι. Υπάρχουν πλέον μόνο 56 νοσηλευτές. Για να βγει η εφημερία, σε τμήματα που είχαν ελλείψεις, τα κάλυπτε προσωπικό από άλλα τμήματα που δεν έχει την κατάλληλη εκπαίδευση. Αυτό είναι επικίνδυνο. Οταν θες να αναβαθμίσεις ένα νοσοκομείο, δεν το αφήνεις κουφάρι σε μέρα εφημερίας», μας λέει η Λεμονιά και προσθέτει ότι «από τη στιγμή που υποβαθμίζουν τόσο εύκολα ένα νοσοκομείο, γιατί να μη με στείλουν σπίτι; Είναι απόλυση. Ερχόμενη να μαζέψω τα πράγματά μου και να χαιρετήσω τους συναδέλφους ήταν πολύ βαρύ και ψυχοφθόρο». Ο σύζυγός της είναι ελεύθερος επαγγελματίας στην εποχή της κρίσης και της κατάρρευσης της αγοράς. Εχει δύο παιδιά. «Οταν με ρώτησαν “τι έγινε;” τους είπα ότι απολύθηκα. Ομως δεν θέλω να με δουν κλεισμένη σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου. Πρέπει να είμαστε εδώ να αγωνιζόμαστε για τη δουλειά μας, τη ζωή μας, την αξιοπρέπειά μας. Να αποτελούμε παράδειγμα για τα παιδιά μας που θα αντιμετωπίσουν πιο δύσκολες εργασιακές καταστάσεις», τονίζει.

«Θα παλέψουμε, όχι ο καθένας ατομικά, αλλά όλοι μαζί γιατί μόνο μέσα από τον μαζικό μας αγώνα θα κερδίσουμε τη ζωή μας», συμπληρώνει ο Σπύρος Παπακωνσταντίνου, εργαζόμενος και εκείνος στο «Αμαλία Φλέμιγκ».
«Επαφή με τον κόσμο»
Είκοσι πέντε χρόνια διοικητικός υπάλληλος και ακόμα ένας από τους 300 που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. «Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουμε αποκτήσει κοινωνικά χαρακτηριστικά -αλτρουισμό, αλληλεγγύη, ανθρωπιά- επειδή ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με κόσμο που έχει ανάγκη. Αναπτύσσουμε διαπροσωπική σχέση με τους ασθενείς και τους βλέπουμε σαν δικούς μας ανθρώπους. Αυτό προσπαθούν τώρα να μας το γκρεμίσουν. Δεν θα το καταφέρουν», τονίζει και προσθέτει ότι «κάθε άνθρωπος δουλεύει για να ζει, δεν ζει για να δουλεύει. Και εγώ και οι συνάδελφοί μου βρήκαμε μια δουλειά κοινωνικά χρήσιμη αλλά και βιοποριστικά αναγκαία. Η διαθεσιμότητα είναι προστάδιο ανεργίας και κάνει εμφανή τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του καθενός. Συνειδητοποιείς την ταξική σου θέση. Ο κ. Γεωργιάδης και η κυβέρνησή του θεωρούν μικρό πράγμα να κόβουν το 25% του εισοδήματος ενός εργαζομένου, την ώρα που ως υπηρέτες της τρόικας αμείβονται παχυλά από τον κρατικό κορβανά. Ακόμα και αν στο τέλος βρούμε προσωρινά μια θέση εργασίας σε κάποιο νοσοκομείο, αυτό θα είναι αποτέλεσμα των αγώνων μας και όχι του “τζογαδόρου” υπουργού Υγείας», καταλήγει.

«Δεν μπορώ να περιγράψω τη μέρα που δίναν τις διαθεσιμότητες. Τόσα άτομα στην ουρά να πάρουν το χαρτί με σκυμμένο το κεφάλι. Υπήρχε απογοήτευση. Το δικό μου συναίσθημα ήταν οργή. Εγώ θέλω η κάθε στιγμή που ζήσαμε στο νοσοκομείο να γίνει οργή και να εκφραστεί. Μας λένε να ζήσουμε χωρίς δουλειά, χωρίς γιατρό, χωρίς δάσκαλο, χωρίς τίποτα», μας λέει η Αργυρώ Σακκά.
Μητέρα δύο παιδιών. Εργαζόταν για 26 χρόνια ως βοηθός ιατρικών βιολογικών εργαστηρίων στο 7ο θεραπευτήριο του ΙΚΑ. Οπως και πολλοί συνάδελφοί της, στις 31/12/13 μετακινήθηκε στο νοσοκομείο «Αγ. Ολγα» της Ν. Ιωνίας, αλλά η οργανική της θέση παρέμεινε στον προηγούμενο χώρο εργασίας της. Τελικά καταργήθηκε, και η ίδια βγήκε σε διαθεσιμότητα. «Μπήκαμε στη δεξαμενή των απολύσεων. Οι θέσεις καλύπτουν μεν τον αριθμό των διαθεσίμων, αλλά ο αριθμός του προσωπικού που δουλεύει στο ΕΣΥ εξαρτάται άμεσα από τον αριθμό των κρεβατιών. Οταν η κυβέρνηση καταργεί θέσεις με ευκολία και όποτε θέλει, μας υποχρεώνει να θεωρούμε ότι είτε θα απολυθούμε τώρα είτε σε δεύτερο χρόνο. Εξάλλου αν υπήρχαν αγαθές προθέσεις δεν θα βγαίναμε σε διαθεσιμότητα, όπως οι γιατροί που μετακινούνται απευθείας», τονίζει η Αργυρώ η οποία είναι μητέρα δύο παιδιών.
Ο σύζυγός της είναι οδηγός ταξί. Η διαθεσιμότητα, μας λέει, «είναι ανατροπή των βασικών αναγκών της οικογένειας. Δάνεια που δεν μπορούν να πληρωθούν, φροντιστήρια παιδιών, καθημερινά έξοδα. Επηρεάζει την ηρεμία της οικογένειας. Πρέπει να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς άλλος. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα άλλο πια», καταλήγει. «Βρεθήκαμε σε διαθεσιμότητα όχι επειδή ο ουρανός βρέχει διαθεσιμότητες. Είναι απόρροια μιας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής που εκπορεύεται από τις υποχρεώσεις – υπογραφές του Μνημονίου».

 «Μπαίναμε πρωί και βγαίναμε νύχτα. Είχα χρόνια να αγαπήσω έτσι δουλειά. Σ’ αυτή τη δουλειά προσφέρεις στους συνανθρώπους σου και κάνεις καλό στην ψυχή σου». Η Μαρία Γιαταγάνα εργαζόταν τα τελευταία 6 χρόνια στο Νοσοκομείο Πατησίων ως διοικητική υπάλληλος. Στο νοσοκομείο μπήκε λουκέτο και η ίδια βρέθηκε στον αέρα. Εχασε τους γονείς της στα 14 της χρόνια κι έπρεπε να δουλέψει και να σπουδάζει παράλληλα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η θέση της καταργείται.
«Το 2003 έζησα την ίδια κατάσταση που ζω και σήμερα. Καταργήθηκε η υπηρεσία μου, αλλά στην ατυχία μου είχα την τύχη να έχω ένα χαρτί μετάθεσης στην Α’ Υγειονομική Περιφέρεια, απ’ όπου βρέθηκα να καλύπτω κενά σε νοσοκομεία. Τώρα έχω την ατυχία να έχω ένα χαρτί διαθεσιμότητας που δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Την ψυχολογική φθορά που έχουμε δεν μπορεί κανείς να την καλύψει. Είμαστε στο κενό», μας λέει και συμπληρώνει ότι «όπως αγωνίστηκα στα 15 μου το ίδιο θα κάνω και στα 55 μου».

«Οταν φτιάχνω τη ζωή μου εκεί που μου δίνεις οργανική θέση, μέχρι να βγω στη σύνταξη, δεν μπορεί ο κάθε υπουργός που έχει το μαχαίρι και το καρπούζι να κόβει τη ζωή μου στη μέση επειδή θέλει να δώσει νούμερα απολύσεων», μας λέει η Βάσω Σαμολάδου, υποδιευθύντρια στην ΕΠΑΣ Κορυδαλλού. Βρίσκεται στην εκπαίδευση από το 1989.
Η ζωή της ήταν στη Λάρισα, αλλά με μια βαλίτσα στο χέρι έχει διδάξει σε πολλές διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το 2007 πήρε οργανική θέση στον Κορυδαλλό. «Είχαμε μαθητές που τους είχαν κόψει το ρεύμα ή που δεν είχαν λεφτά για το εισιτήριο. Αυτούς τους μαθητές τους αναγκάζουν τώρα να γίνουν ανειδίκευτοι εργάτες», τονίζει. Στο καθεστώς διαθεσιμότητας, η Βάσω παίρνει το 75% του μισθού της για 8 μήνες. Με την αποπληρωμή του στεγαστικού της δανείου, της μένουν 150 ευρώ το δεκαπενθήμερο για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της. «Ως πολίτης θέλω να πληρώσω τους φόρους, τη ΔΕΗ, τα χαράτσια. Αλλά πώς όταν ο άντρας μου λόγω κρίσης έκλεισε το μαγαζί, όταν ο γιος μου, 27 ετών, δεν βρίσκει δουλειά;». Εύλογες ερωτήσεις όλων όσοι βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού. «Και αν δουλέψω πάνω από 4 ώρες, χάνω τη διαθεσιμότητα και με απολύουν αυτόματα. Η διαθεσιμότητα είναι το ταμείο ανεργίας του Δημοσίου».
Η Ιουλία Καστρίτση ήταν καθηγήτρια βρεφονηπιοκομίας στο 1ο ΕΠΑΛ Πειραιά. Η ειδικότητά της καταργήθηκε και η ίδια τέθηκε σε διαθεσιμότητα. «Ηταν κλάδοι ανθηρότατοι και εν μια νυκτί τους αποκεφάλισαν αφήνοντας χιλιάδες μαθητές στον αέρα. Δεν μπορείς εν μέσω θέρους να πεις στους μαθητές της Β’ τάξης ότι καταργήθηκε ο τομέας τους και να διαλέξουν άλλο. Οι μαθητές στη Β’ τάξη είναι η πιο άγρια βιασθείσα κατηγορία», τονίζει και προσθέτει ότι «το Πάσχα μάς έδινε μαθήματα πρώτης ανάθεσης και τον Ιούλιο κατάργησε τις ειδικότητες. Ολα έγιναν στο πόδι και με το πιστόλι στον κρόταφο. Και η κατάργηση αυτή είναι ένα ωραίο δώρο στα ιδιωτικά ΙΕΚ». Οσον αφορά την απεργία που ξεκίνησε χθες μας λέει ότι «προσπαθούν με επικοινωνιακά τρικ να βάλουν τα παιδιά και τους γονείς απέναντι στους δασκάλους. Δεν είμαστε απέναντι. Είμαστε μαζί. Είναι εξαθλιωμένοι γονείς και εξαθλιωμένα παιδιά τα οποία έρχονταν στο Τεχνικό Λύκειο για να μπορέσουν να πάρουν μια ειδικότητα και να δουλέψουν».
«Ελπίδα οι αγώνες»
«Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία καταλαβαίνουμε τι σημαίνει διαθεσιμότητα. Οι συνάδελφοι στο σχολείο κι εμείς σπίτι μας, ενώ οι μαθητές που είχαν γραφτεί πέρυσι, προήχθησαν και είναι χωρίς καθηγητές. Εψαχναν να συμπληρώσουν τα νούμερα. Εμείς θα απολυθούμε και καλούμαστε να δουλέψουμε ως ωρομίσθιοι», μας λέει η Χρύσα Χοτζόγλου, εκπαιδευτικός στην ΕΠΑΣ Περάματος, στον τομέα της αισθητικής και πλέον σε διαθεσιμότητα.
«Πρώτος στόχος είναι η εκπλήρωση των μνημονιακών υποχρεώσεων που μιλούν για απολύσεις. Ο δεύτερος στόχος είναι κανένας στο Δημόσιο να μην αισθάνεται ασφαλής και ότι μπορεί να απολυθεί ή να μετατεθεί υποχρεωτικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του», τονίζει η Χρύσα και προσθέτει: «Η ελπίδα μου είναι στους αγώνες που έχουν ήδη ξεσπάσει. Θα αγωνιστούμε στο πλάι των συναδέλφων για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας στη μόνιμη και σταθερή εργασία και το δικαίωμα των μαθητών μας στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση».

 g.baskakis@efsyn.gr