Διαδικασία μονιμοποίησης των γιατρών. Καυγάς... εκτός θέματος!

(Σημ. Όπως είναι πλέον γνωστό αναρτούμε όλες τις ανακοινώσεις που προέρχονται από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που συμμετέχουν στο Σωματείο. Δημοσιεύονται με ευθύνη των συντακτών τους ως προς το περιεχόμενο.)

---

Όταν η μονιμότητα των γιατρών του ΕΣΥ έχει νομοθετικά καταργηθεί από το 2001 (ν. 2889/01 άρθρο 11 παράγραφος 5) με τη θέσπιση 5ετούς θητείας, προς τι ο τσακωμός κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για τη διαδικασία μονιμοποίησής τους;

Πολύς ντόρος τις τελευταίες μέρες από την καταγγελία του κ. Ξανθού σχετικά με την κατάθεση σε άσχετο νομοσχέδιο, τροποποίηση της διαδικασίας μονιμοποίησης των γιατρών αλλά και την απάντηση του Υπουργού Υγείας κ. Πλεύρη. 

Από τον καυγά αυτό όμως κανείς δεν κατάλαβε τίποτα! Αυτό, γιατί κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έπιασαν το θέμα...από τη μέση και τους "διέφυγε" η ουσία. (Στην πραγματικότητα κανέναν δεν βόλευε η ουσία και έτσι την απέφυγαν!)
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να θυμίσουμε λίγο ορισμένα πράγματα και να φτάσουμε στο "ζουμί".

Σχετικά με τη διαδικασία μονιμοποίησης των γιατρών στο ΕΣΥ 

Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι προσλαμβάνονται ως μόνιμοι σε κενές ή προσωρινά συνιστώμενες οργανικές θέσεις του κάθε φορέα, με το καθεστώς της "δοκιμασίας" τους να διαρκεί 2 χρόνια. Αυτόματα μετά μονιμοποιούνται.

Οι γιατροί του ΕΣΥ δεν υπάγονται σε αυτόν τον κανόνα. Από το 2001 που ψηφίστηκε ο αντιλαικός και αντεργατικός νόμος 2889, γνωστός και ως νόμος Παπαδόπουλου από τον τότε υπουργό υγείας του "εκσυγχρονιστικού" ΠΑΣΟΚ, θεσπίστηκαν οι 5ετείς θητείες των γιατρών του ΕΣΥ, πρακτικά δηλ. μεγαλύτερη διάρκεια δοκιμασίας τους. Με τον έμμεσο αυτό τρόπο, καταργήθηκε η μονιμότητα γι' αυτούς και έπρεπε να παραμένουν σε ομηρία πάνω από 10 χρόνια (2 θητείες) για να αξιολογηθούν θετικά και να μονιμοποιηθούν. Σε περίπτωση αρνητικής αξιολόγησης, απολύονταν. Παράλληλη συνέπεια ήταν η από τότε ουσιαστικά εφαρμογή σ' αυτούς της κακόφημης αξιολόγησης, για την οποία γίνεται τόσος ντόρος τα πολλά τελευταία χρόνια.

Σήμερα, εν μέσω εκλογών στους γιατρούς του ΕΣΥ, περισσεύει η υποκρισία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Αλλά και η ψηφοθηρία όλων ανεξαίρετα των παρατάξεων. Τσακώνονται για την διαδικασία μονιμοποίησης και όχι για το γεγονός της αμφισβήτησης και κατάργησης εδώ και 20 χρόνια του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για τον συγκεκριμένο κλάδο. Ταυτόχρονα, αναβλύζει από τις τοποθετήσεις όλων ένας άκρατος επιστημονισμός, αφού θεωρείται ως δεδομένη η εφαρμογή της αξιολόγησης (κρίσης των γιατρών από τα συμβούλια κρίσεων).

Με τον τρόπο του ο καθένας, είτε υπερασπιζόμενος τις διατάξεις του πρόσφατου νόμου 4915/2022 (κυβέρνηση και συνδικαλιστική συμπολίτευση), είτε των παλαιότερων νόμων 3754/2009 και 4316/2014 (πολιτική και συνδικαλιστική αντιπολίτευση), βάζουν τον κλάδο των γιατρών ΕΣΥ να αναλώνεται για το αν η πολυπόθητη μονιμοποίηση θα επέρχεται μετά από κρίση-επανάκριση ή επαναπροκήτυξη της θέσης με αυξημένη μοριοδότηση. Και στις δύο περιπτώσεις, δέχεται χτύπημα η μονιμότητα! Με την πολιτική και συνδικαλιστική αυτή πρακτική, όλοι οι γιατροί του ΕΣΥ σέρνονται στο γήπεδο του αντιπάλου. Ψάχνοντας να βρουν και να κρυφτούν πίσω από το φαινομενικά μικρότερο κακό.

Η αντίληψη του "μικρότερου κακού" ταλανίζει όλο τον κόσμο της δουλειάς διαχρονικά θα λέγαμε. Δεν αφορά μόνο τα θέματα του εργασιακού καθεστώτος, αλλά κάθε ζήτημα κοινωνικό και πολιτικό που έχει να αντιμετωπίσει. Είναι μια αστική αντίληψη που φράζει το δρόμο προς την αγωνιστική, ταξική και ανατρεπτική γραμμή και κατεύθυνση. Την παρουσιάζει ως ουτοπία και ανέφικτη, καλώντας το λαό να προσαρμοστεί στη λογική του εφικτού. Πρακτικά ισοδυναμεί με παραίτηση και υποταγή στην επίθεση του συστήματος και σε όλο το φάσμα των μετώπων πάλης, αντίστασης και διεκδίκησης που απαιτείται να ξεδιπλωθούν.
Ας αφήσουν, επομένως, όλοι αυτοί τις ανούσιες κοκορομαχίες για λόγους πρόσκαιρου εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας. Το δικαίωμα στη ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ μπορεί να κατοχυρώνεται μόνο στο βαθμό που γίνεται αντικείμενο πάλης και αγώνα των εργαζομένων.
Μέχρι τότε, τα όποια εκλογικά ποσοστά πολύ λίγη επίδραση θα έχουν πάνω στην πραγματικότητα των άμαζων συνελεύσεων και αγωνιστικών - απεργιακών κινητοποιήεων.
Η σημερινή "φασαρία" πρέπει και μπορεί να δώσει τη θέση της στη συμμετοχή και μαζικοποίηση των ουσιαστικών κινηματικών διαδικασιών!

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ