ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ!

Δε χάνουν την ευκαιρία οι εκπρόσωποι της τρόικας που πάνε -έρχονται ,τηλε διασκέπτονται κλπ να θέτουν και να ξαναθέτουν το ζήτημα των εργαζομένων στον Δημόσιο Τομέα (στενό και ευρύτερο), απαιτώντας περικοπές σε μισθούς, δικαιώματα κλπ. Ταυτόχρονα δε τους αρκεί ότι με τα μνημόνιά τους έχει ήδη μειωθεί ο αριθμός των μονίμων υπαλλήλων κατά εκατοντάδες χιλιάδες (όσοι συγκαταλέγονται στη δύναμη της ΑΔΕΔΥ είναι πλέον κάτω από 400.000 σύμφωνα με στοιχεία απογραφής του Δεκέμβρη 2016 από το ίδιο το κράτος) αλλά συνεχίζουν το χαβά τους για “υπερδιογκωμένο κράτος” (μάλλον θα αναφέρονται στους μηχανισμούς καταστολής και όχι π.χ. σε περίθαλψη ή εκπαίδευση) και την “ανάγκη” (για ποιόν;) απολύσεων!

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι ντόπιοι μεγαλοκαρχαρίες που κατακεραυνώνουν το Δημόσιο και τους εργαζόμενους σ' αυτό, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει πιο κρατικοδίαιτη τάξη απ' αυτούς και χωρίς κάποιο κρατικό ή ευρωπαικό πρόγραμμα η τσέπη τους έχει...καβούρια. Αλλά και όλες οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται τα συμφέροντα των ξένων και εγχώριων δυναστών και ληστών εφαρμόζουν μέτρα που χειροτερεύουν τη δουλειά και τη ζωή όλων των εργαζομένων, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.(Και μάλιστα "εναλάξ" αφού λασπολογούν πρώτα για τους μεν και μετά για τους δε!)

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ζητά η τρόικα, όχι με πρόσχημα τη μείωση του μισθολογικού κόστους – όπως ισχυρίζεται, αφού μισθοί και συντάξεις βρίσκονται πλέον στα όρια της επιβίωσης – αλλά γιατί η μόνιμη και σταθερή δουλειά (η μονιμότητα μιας και αναφερόμαστε στο Δημόσιο) αποτελεί για τη λογική και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου...αναχρονισμό και αγκίλωση-δυσκαμψία. Έτσι βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι απόψεις των τροικανών που ακόμη και για τους ελαστικά απασχολούμενους με εργοδότη το κράτος (συμβασιούχους κλπ.) ζητούν απολύσεις, ενώ η καμπάνα χτυπά ήδη για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ και τις τράπεζες μέσω της αύξησης του ορίου των ομαδικών απολύσεων που συμπεριλαμβάνεται στο νέο αντεργατικό πακέτο για τα εργασιακά. 

 

Η μέθοδος του ξαναγραψίματος των οργανισμών φορέων και υπηρεσιών του Δημοσίου, η αλλαγή στα ποσοστά για τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων με στόχο να προκύψει υπεράριθμο-πλεονάζον προσωπικό, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις ολόκληρων φορέων ή τμημάτων φορέων με πρόσχημα ότι είναι αχρείαστα, η αντιδραστική αξιολόγηση - υποχρεωτική κινητικότητα που μεθοδεύεται, εντάσσονται στο πλαίσιο μιας πολιτικής επίθεσης χτυπήματος των υπαλλήλων και των δικαιωμάτων τους. Στο ίδιο πλαίσιο η κατάργηση ντε φάκτο αλλά και συνταγματικά της μονιμότητας παραμένει αμετακίνητος στρατηγικός στόχος των δυνάμεων του συστήματος και ως τέτοιος οφείλει ν' αντιμετωπίζεται.

Η κυβέρνηση είναι ολοφάνερο πως θα υποταχθεί γι' ακόμη μια φορά τόσο στα πιο πάνω ζητήματα, όσο και στην πολιτική περαιτέρω λιτότητας (όσο και να την ξορκίζει) ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα και το πλασάρισμα των μέτρων. Το εκβιαστικό, κάλπικο δίλημμα απολύσεις ή μειώσεις μισθών και κατάργηση δικαιωμάτων πρέπει να πέσει στο κενό. Πολύ περισσότερο που η επίθεση έχει αποδείξει ότι προωθούνται ταυτόχρονα και όχι διαζευκτικά απ' όλους τους φορείς της. 

Οι νέες μειώσεις έχουν στο μενού την κατάργηση των όποιων επιδομάτων έχουν απομείνει με το “κόλπο” της αρχικά ενσωμάτωσης στο βασικό μισθό, το πάγωμα για πολλοστή φορά των ωριμάνσεων (αλλαγή κλιμακίων, χρονοεπιδομάτων) και την επανεξέταση των ειδικών μισθολογίων.

Η απάτη Κατρούγκαλου περί δήθεν διασφάλισης των συντάξεων όλων των συνταξιούχων με τη λεγόμενη προσωπική διαφορά για να περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα την περασμένη Άνοιξη (μάλλον του τη “σφύριξαν” τα εξωχώρια έχοντα την “τεχνογνωσία” αφεντικά), ήδη αποκαλύπτει ότι ακριβώς αυτό το ποσό που αντιστοιχεί σε τουλάχιστον μια μηνιαία σύνταξη θα είναι το πρώτο που θα περικοπεί από όλους τους συνταξιούχους, Τί θα γίνει, άραγε, με την επίσης ονομαζόμενη προσωπική διαφορά του ισχύοντος μισθολόγιου-φτωχολόγιου; Μαντέψτε...Άλλωστε, μέχρι και ο Σόιμπλε “συνέστησε” υπό τύπον φροντιστηρίου στη κυβέρνηση να μη παρουσιάσει τα μέτρα ως “λιτότητα” αλλά ως “μεταρρυθμίσεις προς την ανάπτυξη”!

   Τέλος, η προνομοθέτηση μέτρων (όπως και αν ονομαστεί τελικά - αυτή θα είναι η ουσία) για μετά το 2018 θα έχει ως αποτέλεσμα:

να χαθεί ΜΟΝΙΜΑ άλλος ένας μισθός με βάση την μείωση του αφορολόγητου στην περιοχή γύρω απ' τις 6.000 ευρώ με συνέπεια την αύξηση της παρακράτησης του φόρου εισοδήματος, δηλ. περαιτέρω φοροεπιδρομή και μείωση εισοδήματος. 

 

Τί δείχνουν και σε τί μας καλούν όλα αυτά; Στην υπεράσπιση της δουλειάς και της ζωής μας. Στην οργάνωση και τον αγώνα. Στη συσπείρωση και συμμετοχή στο Σωματείο. Στην αντίσταση και τη διεκδίκηση. Στην μετατροπή της οργής μας σε συνδικαλιστική δράση,μαζικό κίνημα που μπορεί να νικήσει!.

Έχετε να προτείνετε τίποτα καλύτερο;