Μερικές πρώτες σκέψεις νομίζουμε θα είναι χρήσιμες:
Η όποια συμμετοχή οφείλεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση του κόσμου.
(Θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση συνυπολογίσουμε τις συνθήκες της πανδημίας σε συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικού, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων αποκλείονται από το να απεργήσουν, αφού είναι αναγκαστικά προσωπικό ασφαλείας. (Βεβαίως ο όρος είναι σκέτη ειρωνεία, αφού το "προσωπικό ασφαλείας" είναι μόνιμο φαινόμενο...)
Όσο όμως είναι ξεκάθαρο πως η κατάσταση δεν πάει άλλο, πως η εντατικοποίηση, οι επικίνδυνες συνθήκες, οι ελλείψεις, το ξεπούλημα δομών και υπηρεσιών που επιδιώκει η κυβέρνηση και το "χρύσωμα" που γίνεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο με πρόσχημα τις υγειονομικές ανάγκες έχουν χτυπήσει προ πολλού κόκκινο, άλλο τόσο ξεκάθαρο είναι πως οι κινητοποιήσεις μας, όσο ενθαρρυντικές και αν είναι, δεν έχουν τη μαζικότητα και τη διάρκεια που επιβάλλουν οι ανάγκες.
Αν και η πλήρης ανάλυση των αιτιών της σημερινής (κακής) κατάστασης και της ανυποληψίας του συνδικαλιστικού κινήματος ξεφεύγει από τα όρια αυτής της ενημέρωσης, είναι ανάγκη να ανιχνευτούν οι ευθύνες... Το σύνηθες επιχείρημα πως "δεν τραβάει ο κόσμος" αν και ακόμα χρησιμοποιείται για πάσα νόσο, δυσκολεύεται πλέον να μεταφέρει τις ευθύνες από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες...κατ' ευθείαν στους εργαζόμενους!
Αναφερόμαστε σε όλους εκείνους που όντας επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος, έχουν τις κύριες ευθύνες για την απογοήτευση των εργαζομένων, για το ξεφούσκωμα των κινητοποιήσεων όταν αυτές κινδυνεύουν να γίνουν μη ελέγξιμες. Τούτο γιατί όσο ο κόσμος βρίσκεται στον δρόμο, όσο πιο μαζικά διεκδικεί, τόσο αναδεικνύονται οι πραγματικές δυνατότητες των αγώνων, τόσο οι "παράγοντες" χάνουν το ρόλο τους. Δεν μπορούν να οικειοποιηθούν τις νίκες που κερδίζονται, αμφισβητείται η ίδια η υπόστασή τους, τρίζουν οι καρέκλες...Αν μέσα σ' όλο αυτό τον παραγοντίστικο αχταρμά βάλουμε και τις διάφορες κομματικές τρίπλες, τη στήριξη στην ουσία των αντιδραστικών πολιτικών που υλοποιούνται παρά τις αγωνιστικές κορώνες, αποκαλύπτονται οι πραγματικές αιτίες τη σημερινής κατάστασης.
Από αυτή την άποψη και η εξέλιξη της χτεσινής απεργίας ήταν αποκαλυπτική: Αποφάσεις για απεργία ή ακόμα χειρότερα, περίεργες στάσεις εργασίας 8-3, που πάρθηκαν τελευταία στιγμή και κάτω από πίεση των εργαζομένων, όταν τελικά πραγματοποιήθηκαν όπως-όπως, αντί να ενοποιηθούν σε μια μεγάλη, κοινή διαδήλωση, οι διάφοροι κλάδοι ασυντόνιστα, συνέχιζαν με διαφορετικές πορείες και προορισμούς. Διασπασμένες με μικρότερη μαζικότητα και παλμό. Στόχος τελικά δεν ήταν η κοινή, δυναμική κινητοποίηση αλλά οι συναντήσεις κορυφής με τις πολιτικές ηγεσίες που όλοι ξέρουμε τι αποτελέσματα φέρνουν.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι κινητοποιήσεις μας, ο δρόμος του αγώνα είναι περισσότερο απαραίτητα από ποτέ. Είναι θετικό το γεγονός οι εργαζόμενοι να επιβάλλουν από τα κάτω κινητοποιήσεις. Είναι ακόμα περισσότερο θετικό ότι αυτές πραγματοποιούνται.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μας περιμένουν δύσκολες μάχες. Γι' αυτό άλλωστε και η εντεινόμενη αστυνομοκρατία και καταστολή, γι' αυτό και η βία ενάντια σε απεργούς που κατά κάθε άλλο παρά επικίνδυνοι είναι (Υγειονομικοί, μαθητές...)
Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Μόνο με ρωμαλέο, μαζικό απεργιακό κίνημα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Κάθε άλλος "δρόμος" υποταγής, συμβιβασμού και "συνεννοήσεων" είναι ενάντιά μας. Τον πληρώσαμε και τον πληρώνουμε με περισσότερη ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών, φοροληστεία, με υγειονομική κατάρρευση...
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ! ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ, ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ, ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.