ΠΕΘΑΝΕ Ο ΜΙΚΗΣ;

Ναι ο Μίκης Θεοδωράκης πέθανε στις 9.30 το πρωί τη Πέμπτης 2 Σεπτέμβρη.

Ειπώθηκε και μάλλον πετυχημένα, ότι στην πραγματικότητα ο 20ος αιώνας για την Ελλάδα τελείωσε τώρα, με το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη.

Ο θάνατός του συνοδεύεται ήδη από αφιερώματα και φανταχτερούς επικήδειους, έτσι, κάθε τέτοια αναφορά από εμάς περιττεύει.

 Άλλωστε , κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, καθώς είναι γνωστό πως μαζί με τη γνήσια συγκίνηση που σκόρπισε στο λαό μας, βρήκαν ευκαιρία να ξεχυθούν και τα ποτάμια της υποκριτικής θλίψης. 

Υποκριτική, γιατί πως θα μπορούσαν να φτάσουν στην ψυχή των διάφορων χρυσοκάνθαρων της εξουσίας (και παρα-εξουσίας)  οι στίχοι του και η μουσική του; Πως να συγκινηθούν όλοι εκείνοι που μόλις λίγες δεκαετίες πριν θα τον έχωναν στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι, που θα ξέσκιζαν το σαρκίο του, όπως έκαναν με χιλιάδες άλλους αγωνιστές;

Τους έδωσε αφορμές ο Μίκης, δεν είναι μυστικό αυτό. Τους έδωσε τον αέρα να μιλάνε για "το δικό τους" Μίκη. Ας λένε...

Η προσφορά του στον τόπο μας είναι κάτι άλλο πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό. Πολύ μεγαλύτερο ακόμα και από την προσωπική του διαδρομή. Το έργο του πήρε πνοή και πορεύτηκε μαζί με τους αγώνες, την ελπίδα, τις νίκες αλλά και τις ήττες του λαϊκού κινήματος. Κάτω από τη μουσική του μαζεύτηκαν οι ποιητές μας και μπήκαν ορμητικά στα σπίτια και στις γειτονιές της Ελλάδας, τραβώντας μας όλους λίγο ψηλότερα. 

Τούτη η ορμή, από τη στιγμή που μπήκε στη λαϊκή ψυχή, πήρε δική της υπόσταση, έφυγε από τα χέρια και τη διάνοια του δημιουργού της και συνεχίζει να εμπνέει κάθε καθαρό άνθρωπο που αγωνίζεται και θα συνεχίσει να αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή. 

Αυτόν λοιπόν τον Μίκη λογίζουμε "δικό μας".  Αυτόν που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το τεράστιο έργο του από τους μεγάλους αγώνες του λαού μας. Άλλωστε σ' αυτό το λαό και στους αγώνες του σήμερα και του αύριο θα μείνει παρακαταθήκη. Πως να "χωρέσει" οπουδήποτε αλλού;

Διαλέξαμε να δημοσιεύσουμε εδώ, τους στίχους από δυό τραγούδια του Μίκη, από τα λιγότερο γνωστά, που είναι όμως συνδεδεμένα με πολύ προσωπικές του στιγμές και βιώματα. Άλλωστε τα άλλα, τα μεγάλα του έργα όλοι τα ξέρουμε και θα τ' ακούσουμε ξανά (για λίγο) από τα κανάλια δοθείσης της ευκαιρίας. Τα αφιερώματα βεβαίως θα λήξουν, μόλις τελειώσει το τριήμερο πένθος που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός και ήδη πήρε πίσω ...το μισό (δεν αναστέλλονται οι εορταστικές εκδηλώσεις)ο Υπ. Εσωτερικών κος Βορίδης. 

(Αλλοίμονο όμως, πως θα "σωπάσουν" τα τραγούδια και τη μουσική τους απ' τους δρόμους του καθημερινού αγώνα;)

Σημ. Ειδικά για το "Είμαι Ευρωπαίος" η ιστορία του , όπως την έχει διηγηθεί ο δημιουργός του, και η εξήγηση της χρήσης της μουσικής του Μ. Χατζηδάκη είναι περιληπτικά η εξής: 

Ο Θεοδωράκης, μεσούσης της χούντας, είναι με την οικογένειά του εξόριστος και αποκλεισμένος στη Ζάτουνα της Αρκαδίας. Έχει πιάνο, αλλά δεν μπορεί να παίξει ή να συγγράψει μουσική γιατί...είναι απαγορευμένη! Άλλωστε, όπως υποψιάζεται ο ίδιος, γι' αυτό του επέτρεψαν οι συνταγματάρχες το πιάνο. Για να τον παγιδέψουν και να του φορτώσουν ακόμα μία καταδίκη. Έτσι λοιπόν χρησιμοποιεί το πασίγνωστο μοτίβο του "Εκεί ψηλά στον Υμηττό" του Χατζηδάκη με τους δικούς του στίχους! Κάθε τόσο μάλιστα βγάζει το κεφάλι του από το παράθυρο και λέει στους χωροφύλακες φρουρούς: Χατζηδάκης ε; Χατζηδάκης... Και εκείνοι: Επιτέλους έπαιξες και κάτι της προκοπής! 

Κάπως έτσι γράφτηκε όλο το υλικό της Αρκαδίας Ι και ΙΙ, που φυγαδεύτηκε λίγο μετά στο Παρίσι ραμμένο μέσα στα κουμπιά  από τα πανωφόρια των παιδιών του όταν κατέβαιναν για γιατρό στην Τρίπολη και στην Αθήνα (Τα χαστούκια των χωροφυλάκων και η τρομοκρατία στα ανήλικα παιδιά του είχαν προκαλέσει πολλά προβλήματα)  όμως γρήγορα τον πήραν χαμπάρι όλοι...