της Μαρίας Τσιλιμιγκάκη
"Αν ήταν η δική σου χώρα, θα σε έκανε να κλάψεις με πόνο και ντροπή", επισήμανε ο δημοσιογράφος της Daily Mail. Και αρχίζει την περιγραφή...
"Στις υπερφορτωμένες νοσοκομειακές πτέρυγες είτε είδα είτε άκουσα από πρώτο χέρι διηγήσεις για το πώς τα μωρά κρατούνται ως «όμηροι» για να πληρωθούν λογαριασμοί και οι ασθενείς που πεθαίνουν δεν έχουν φροντίδα. Για αχθοφόρους που χρησιμοποιούνται ως παραϊατρικό προσωπικό. Για ασθενείς που τους λένε να φέρουν τα δικά τους σεντόνια, για χαλασμένα φρένα σε αρχαία ασθενοφόρα και για νοσοκομεία που ξεμένουν από φάρμακα και επιδέσμους...
Χειρουργεία έχουν κλείσει, το προσωπικό έχει μειωθεί πολύ απλά επειδή δεν έχουν απομείνει χρήματα. Πριν από πέντε χρόνια η Ελλάδα δαπανούσε 13 δισ. λίρες στην Υγεία, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σήμερα, διαθέτει τα μισά. Ακόμη χειρότερα, στους πρώτους τέσσερις μήνες της χρονιάς, 140 δημόσια νοσοκομεία έλαβαν μόλις 31 εκατομμύρια λίρες, 94% λιγότερα από ότι πέρυσι", γράφει ο Μπίρελ.
Και ολοκληρώνει το ρεπορτάζ του παρουσιάζοντας προσωπικές ιστορίες φρίκης και απαξίωσης.
"Γνώρισα τον Κώστα, έναν 37χρονο σερβιτόρο από την Κέρκυρα, που προσπαθούσε μόνος σε ένα καροτσάκι, να προχωρήσει στο διάδρομο ενός νοσοκομείου, που το συγκρατούσε κολλητική ταινία. Δυσκολευόταν ακόμη περισσότερο γιατί στο ένα χέρι κρατούσε κάτι. Μου είπε ότι είχε ένα σοβαρό τροχαίο με μηχανή και έχασε το δεξί του πόδι. Θα έπρεπε ακόμη να είναι στο νοσοκομείο τώρα, αλλά δεν υπήρχαν κρεβάτια, οπότε παρά τις διαμαρτυρίες του, του ζήτησαν να φύγει. ''Μου είπαν ότι πρέπει να πάω σπίτι μου. Φοβάμαι γιατί δεν έχω χρήματα για να ζήσω'', μου είπε. Τον ρώτησα τι είχε η τσάντα που κρατούσε. ''Το πόδι μου'', απάντησε και άνοιξε για να μου δείξει το προσθετικό μέλος του".