Συμπληρώθηκαν σήμερα δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που χάθηκε η συναδέλφισσά μας Χρύσα. Μέχρι σήμερα έχουμε χάσει αρκετούς συναδέλφους. Τους θυμόμαστε όλους, δεν τους ξεχνάμε.
Η περίπτωση όμως της Χρύσας ίσως ήταν η τραγικότερη απ' όλες. Η ίδια ήταν ένας νέος άνθρωπος, γεμάτος ζωή, μ' ένα πλατύ χαμόγελο για όλους, ασθενείς και συναδέλφους και αυτό που της στοίχησε τη ζωή εντελώς αναπάντεχο.
Η κακιά στιγμή για τη Χρύσα, θυμίζουμε, ήταν όταν κλειδώθηκε άθελά της έξω από τη ΜΕΘ όπου είχε υπηρεσία. Πάνω στην αγωνία της να μην αφήσει μόνους τους ασθενείς, προσπάθησε να μπει από το παράθυρο και σκοτώθηκε πέφτοντας από τον φωταγωγό. Το φιλότιμό της και το αίσθημα ευθύνης της στάθηκαν μοιραία.
Ο τραγικός χαμός της, με αυτόν τον τρόπο και οι μνήμες που έχουμε από την Χρύσα όλοι όσοι τη γνωρίσαμε, κάνουν την απώλειά της δυσβάσταχτη.
Δυό χρόνια τώρα, μια φωτογραφία της είναι στο ισόγειο του Νοσοκομείου στο εικονοστάσι. Χαμογελαστή και αισιόδοξη να θυμίζει στον καθένα μας την ξεχωριστή παρουσία της. Δυό χρόνια τώρα το παράθυρο της Μονάδας που βλέπει στο φωταγωγό είναι σκοτεινό.
Αυτό το αμήχανο σημείωμα δεν γράφεται για λόγους τυπικού καθήκοντος. Γράφεται για να μην ξεχάσουμε, ούτε τη Χρύσα, ούτε τους άλλους συναδέλφους που έφυγαν. Γράφεται ακόμα για να καταλάβουμε όλοι πως πέρα από τις προσωπικές μας επιδιώξεις, τα μικροσυμφέροντα, τα προσωπικά (και ανθρώπινα) θέλω μας, υπάρχουν και άλλα κίνητρα - ας μας επιτραπεί - ευγενέστερα, όπως το αίσθημα του καθήκοντός που είχε η συναδέλφισσά μας, που πολλές φορές συμβάλλει και καθορίζει τις πράξεις μας.
Ξέρουμε πως η ζωή προχωράει, ανεξάρτητα από την δική μας παρουσία. Στην εξέλιξή της όμως είμαστε και μεις ένα κομμάτι της. Γι' αυτό και οι άνθρωποι μας που έφυγαν είναι παρόντες όσο τους θυμόμαστε.
Ας θυμόμαστε συνάδελφοι, τη Χρύσα. Ήταν μια από μας, από την οικογένεια του Φλέμιγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.