Όταν ο ιδιωτικός τομέας κλείνει το μάτι στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση

Ο χάρτης της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα από τη δεκαετία του '90 που άρχισε να εφαρμόζεται η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, δε θυμίζει σε τίποτα τις εικόνες ντροπής από το Ψυχιατρείο της Λέρου με τους αλυσοδεμένους ψυχασθενείς.

Η αποασυλοποίηση, μέσω του προγράμματος της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης ολοκληρώνεται σε ένα χρόνο, καθώς το 2015 θα πρέπει να έχουν κλείσει τα μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία, τα οποία θα αντικαταστήσουν πολλές μικρότερες δομές.

Το τοπίο στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας έχει ως εξής:

• Έχουν κλείσει έξι από τα εννέα ψυχιατρικά νοσοκομεία (Χανίων, Πέτρας, Ολύμπου, Κέρκυρας, Τρίπολης και Νταού Πεντέλης)

• Οι διαθέσιμες κλίνες για ψυχικά πάσχοντες: Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών (Δαφνί) 650, Δρομοκαίτειο 400, ΨΝ Θεσαλονίκης 400, Γενικά Νοσοκομεία 600 εκ των οποίων οι 135 στην Αθήνα.

Υπάρχουν ακόμα:

• 36 κέντρα ψυχικής υγείας, 1000 θέσεις σε κέντρα ημέρας, 3100 θέσεις σε προγράμματα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, 4025 θέσεις σε στεγαστικές δομές, αλλά όλα αυτά υπολειτουργούν λόγω μειωμένης χρηματοδότησης.

Οι υπάρχουσες υπηρεσίες καλύπτουν μόλις το 25 - 30% των αναγκών της χώρας ενώ από πλευράς παιδοψυχιατρικής περίθαλψης καλύπτεται μόνο το 10%.

Την ίδια στιγμή τα κρεββάτια των ιδιωτικών κλινικών υπερβαίνουν τις 4.500 με τάση αύξησης.

Εκτός από τα ιδιωτικά ψυχιατρεία παρουσιάζεται αύξηση των ιδιωτικών δομών, οικοτροφείων, ξενώνων κ.λπ. και αναπτύσσεται μία δραστηριότητα από «φίλους», «ενώσεις», «φιλάνθρωπους», και προπάντων ΜΚΟ!

Σύμφωνα με τον Ηλία Σιώρα, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στον Ευαγγελισμό, από την μέχρι τώρα πορεία της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης αποδεικνύεται ότι επιδεινώθηκαν τα προβλήματα των ατόμων με ψυχικές διαταραχές.

Σημειώνεται ότι η Ψυχιατρική Κλινική του Ευαγγελισμού έχει σε καθημερινή βάση ράντζα με ασθενείς που πάσχουν από σοβαρά ψυχικά νοσήματα.

Το φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας» δηλαδή πολυάριθμες βραχυχρόνιες νοσηλείες ασθενών που υποτροπιάζουν, τα πολυάριθμα ράντζα στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, η αύξηση του αριθμού των άστεγων ατόμων με ψυχικές διαταραχές και του ποσοστού των φυλακισμένων με ψυχικές διαταραχές είναι μερικά από τα στοιχεία που προκύπτουν τόσο από την Ελληνική όσο και από τη διεθνή εμπειρία της λεγόμενης αποασυλοποίησης (π.χ. Ιταλία).

«Η αντιμετώπιση της ψυχικής νόσου με ασυλική μορφή έχει αποτελέσει ζήτημα έντονης ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Αξιοποιήθηκε για ένα περίπου αιώνα και πήρε μορφή αθλιότητας και εγκατάλειψης της ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως ο τρόπος και οι συνθήκες στις οποίες πραγματοποιείται η επιχειρούμενη αποασυλοποίηση τα τελευταία χρόνια αναδεικνύουν σημαντικά προβλήματα και αδιέξοδα, λέει ο κ. Η. Σιώρας.

Σαφέστατα η ασυλική μορφή αντιμετώπισης της ψυχικής νόσου θα πρέπει να καταδικαστεί ως απαράδεκτη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα ψυχιατρικά νοσοκομεία ή θα ακολουθούν ασυλικές μορφές περίθαλψης ή πρέπει να κλείσουν. Οι βαριές και ανίατες ψυχικές ασθένειες απαιτούν την λειτουργία δημόσιων ψυχιατρικών νοσοκομείων, αξιοποιώντας τις σύγχρονες επιστημονικές έρευνες και πρακτικές με σεβασμό στα δικαιώματα των ασθενών. Άλλωστε αυτή τη δυνατότητα αλλά και την αναγκαιότητα αποδεικνύει η επέκταση τα τελευταία χρόνια των ιδιωτικών επιχειρήσεων ψυχικής υγείας σε δευτεροβάθμιο επίπεδο».

Σήμερα, σημειώνει ο κ. Η. Σιώρας, το 50 με 80% των πενιχρών συντάξεων καταλήγει στις επιχειρηματικές δομές «αποασυλοποίησης», οι ασθενείς στοιβάζονται στα ράντζα των ψυχιατρικών κλινικών και οι ανασφάλιστοι δεν γίνονται δεκτοί στους ξενώνες και στα οικοτροφεία.

Πηγή: http://www.onmed.g