Από τον παλιό μας συνάδελφο, Σπύρο Παπακωνσταντίνου, μαζί με τους χαιρετισμούς του , λάβαμε το παρακάτω άρθρο για το ασφαλιστικό. Το δημοσιεύουμε για διάβασμα και σκέψη...
Οργή προκαλούν στα λαϊκά στρώματα τα νέα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των εργοδοτών. Ούτε λίγο ούτε πολύ επιδιώκουν να μετατρέψουν το καθολικό-συλλογικό δικαίωμα στην ασφάλιση, την περίθαλψη και τη σύνταξη, σε ατομική ευθύνη του καθ' ενός μας. Στα χνάρια των αντιασφαλιστικών νόμων των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, Σιούφα (1992), Ρέππα (2002), Πετραλιά (2007) και Λοβέρδου-Κουτρουμάνη (2010), το σχέδιο Κατρούγκαλου νομιμοποιεί και μονιμοποιεί όλες τις προηγούμενες επιθέσεις, πηγαίνοντάς τες ακόμη παραπέρα: επιχειρεί να μετατρέψει τις συντάξεις σ' ένα προνοιακό επίδομα φτώχειας.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
Οργή προκαλούν στα λαϊκά στρώματα τα νέα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των εργοδοτών. Ούτε λίγο ούτε πολύ επιδιώκουν να μετατρέψουν το καθολικό-συλλογικό δικαίωμα στην ασφάλιση, την περίθαλψη και τη σύνταξη, σε ατομική ευθύνη του καθ' ενός μας. Στα χνάρια των αντιασφαλιστικών νόμων των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, Σιούφα (1992), Ρέππα (2002), Πετραλιά (2007) και Λοβέρδου-Κουτρουμάνη (2010), το σχέδιο Κατρούγκαλου νομιμοποιεί και μονιμοποιεί όλες τις προηγούμενες επιθέσεις, πηγαίνοντάς τες ακόμη παραπέρα: επιχειρεί να μετατρέψει τις συντάξεις σ' ένα προνοιακό επίδομα φτώχειας.
Τα “επιχειρήματα” της κυβέρνησης, απελπιστικά ίδια μ' αυτά των προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν πείθουν κανέναν. Δεν υπάρχουν λεφτά, τα ταμεία καταρρέουν, το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο κλπ. Μέσα από σκόπιμη προπαγάνδα επιχειρείται να εμφανιστεί ένα πολιτικό-ταξικό ζήτημα πάλης ως θέμα οικονομικής φύσης. Η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα και κατάκτηση των εργαζομένων που κερδίθηκε μετά από σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες. Απορρέει από την θέση των εργαζομένων στη παραγωγή, από το γεγονός ότι αυτοί παράγουν όλο τον πλούτο που καρπώνεται μια χούφτα εκμεταλλευτών. Μ' αυτή την έννοια είναι τμήμα της δικιάς τους δουλειάς που ζητούν να τους επιστραφεί ως σύνταξη όταν πλέον δεν είναι σε θέση να δουλέψουν.
Οι εργαζόμενοι κι ο λαός έχουν πληρώσει τριπλά για τη σύνταξή τους: με τις κρατήσεις-ασφαλιστικές τους εισφορές, με τις εργοδοτικές εισφορές που δεν αποτελούν παρά τμήμα της κλεμμένης υπεραξίας από το κεφάλαιο και με την κρατική συμμετοχή που επίσης είναι δικά τους λεφτά μέσα απ' τη ληστρική φορολογία. Στην ουσία η λεγόμενη 3μερής χρηματοδότηση είναι μονομερής από τους εργαζόμενους. Να, λοιπόν, γιατί λέμε ότι στην κοινωνική ασφάλιση οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται και διεκδικούν κάτι δικό τους, κάτι που τους ανήκει.
Δεν τους φτάνει, στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ότι λεηλάτησαν τα ταμεία από τη πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκαν ως έκφραση συμβιβασμού της τότε αναμέτρησης μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας (άτοκη κατάθεση στη Τράπεζα Ελλάδος,
θαλασσοδάνεια στο κεφάλαιο, ληστεία στο χρηματιστήριο, κούρεμα απ' τους τροϊκανούς, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών). Επιδιώκουν να δημιουργήσουν έναν ακόμη μόνιμο μηχανισμό μεταφοράς ζεστού πλούτου από κάτω προς τα πάνω (από τους εργαζόμενους στην μεγαλοαστική τάξη) και από μέσα προς τα έξω (από τη χώρα μας στους ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές).
θαλασσοδάνεια στο κεφάλαιο, ληστεία στο χρηματιστήριο, κούρεμα απ' τους τροϊκανούς, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών). Επιδιώκουν να δημιουργήσουν έναν ακόμη μόνιμο μηχανισμό μεταφοράς ζεστού πλούτου από κάτω προς τα πάνω (από τους εργαζόμενους στην μεγαλοαστική τάξη) και από μέσα προς τα έξω (από τη χώρα μας στους ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές).
Με βάση αυτά τα δεδομένα, το αν ο λαός θα έχει σύνταξη, σε ποιά ηλικία και σε ποιό ύψος δεν είναι καθόλου θέμα οικονομικού-τεχνικού χαρακτήρα αλλά καθαρά ζήτημα ταξικού συσχετισμού, ζήτημα ταξικής πάλης. Αν ο λαός διαμορφώσει υπέρ του τον συσχετισμό, μπορεί όχι μόνο να διατηρήσει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα αλλά και να τις διευρύνει. Στην αντίθετη περίπτωση θα οδηγηθεί στην πείνα, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Σύνταξη στα '67 ή στα '62 με 40(!) χρόνια δουλειάς επιτάσσει ήδη το 3ο μνημόνιο που ψηφίστηκε απ' όλες τις μνημονιακές δυνάμεις τον Αύγουστο του 2015. 384 ευρώ αμφισβητήσιμη σύνταξη (με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια) και αναλογική στο 50% περίπου του μέσου μισθού ολόκληρου του εργασιακού βίου(!) προβλέπεται για τις κύριες συντάξεις. Ρήτρα βιωσιμότητας για τις επικουρικές συντάξεις που επιφέρει άμεσες μειώσεις έως 30% με προοπτική την κατάργησή τους. Νέα περικοπή στα εφ' άπαξ (λένε για 15%). Αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών όλων, κατάργηση του ΕΚΑΣ και δραστική περικοπή αναπηρικών συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων. Αυτή κι αν είναι “κοινωνική ευαισθησία” των σημερινών διαχειριστών του συστήματος! Ας μη καμώνονται και τους αριστερούς, τρομάρα τους.
Οι αγρότες που δίκαια ξεσηκώθηκαν αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι-ελεύθεροι επαγγελματίες που δίκαια αντιδρούν οδηγούνται σε αφανισμό, αφού τουλάχιστον το 65% του εισοδήματός τους θα “παραχωρείται” στο ασφαλιστικό και στην εφορία. Τα μέτρα της κυβέρνησης δεν χτυπούν μόνο τους φτωχούς και μεσαίους απ' αυτά τα στρώματα αλλά ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. Κι ας κοροϊδεύουν τα κυβερνητικά στελέχη τη μια ότι δεν θα θιγούν στο σύνολό τους οι συντάξεις, την άλλη ότι δεν θα πειράξουν τις κύριες συντάξεις για να αποπροσανατολίσουν δημιουργώντας σύγχυση. Η λεγόμενη προσωπική διαφορά που (όπως και στο μισθολόγιο) σχεδιάζεται να παραμείνει για 2-3 χρόνια είναι απόδειξη της περικοπής των συντάξεων (και των μισθών) όλων των σημερινών συνταξιούχων (και των εργαζομένων στο Δημόσιο). Το ίδιο και η περικοπή κατά 1,6 δισ. ευρώ του κονδυλίου των συντάξεων στον φετινό προυπολογισμό (περίπου 1% του ΑΕΠ) που θα ανέλθει στα 3,5 δις στα επόμενα δύο χρόνια. Για ποιά “εγγύηση” των συντάξεων έχει το θράσος να μας βομβαρδίζει η κυβερνητική προπαγάνδα και τα παπαγαλάκια της;
Ο λαός μας δεν πρέπει να έχει καμία εμπιστοσύνη και στις υπόλοιπες μνημονιακές δυνάμεις που προσποιούνται ότι είναι μαζί του στηρίζοντας το πέρασμα όλων των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης. Άλλωστε και ο νεόκοπος αρχηγός της Ν.Δ. (ορκισμένος εχθρός του λαού και ιδιαίτερα των δημοσίων υπαλλήλων) το είπε ξεκάθαρα: “δεν είμαι με τα τρακτέρ”, εννοώντας ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η εκλογική φθορά της κυβέρνησης και όχι η ανάσχεση της αντιασφαλιστικής επιδρομής. Άλλωστε τα ίδια θα έκανε κι αυτός αν βρισκόταν στη θέση της.
Έχουμε, συνεπώς, ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ. Ν' αγωνιστούμε για να μην περάσει το νέο αντιασφαλιστικό τερατούργημα μ' όλες μας τις δυνάμεις. Στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, μέσα στη νεολαία (κι ας καλλιεργείται ιδιαίτερα σ' αυτήν έντεχνα ότι δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη). Στις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια. Στις πορείες και τις απεργίες. Εκεί που αναμετριόμαστε με τον αντίπαλο και διαμορφώνουμε το συσχετισμό δύναμης. Χωρίς ψευδαισθήσεις για τη σημερινή κυβέρνηση και τους δήθεν εναλλακτικούς διαχειριστές.
Η λύση δε βρίσκεται σε προτάσεις διαχείρισης του ασφαλιστικού συστήματος αλλά στη συγκρότηση του μετώπου αντίστασης και πάλης μας. Και αυτό δε θα μας το χαρίσει κανένας...Όπως και η ασφάλιση είναι αποκλειστικά δικό μας μέλλημα!
Να γιατί χρειάζεται να συμμετέχουμε μαζικά κι αποφασιστικά στις συνελεύσεις, τις συζητήσεις, τις συγκεντρώσεις, στην απεργία της Πέμπτης 4 Φλεβάρη και σ' όλες τις κινητοποιήσεις. Αν κάποιοι αισθάνονται την υποχρέωση να ζητήσουν συγγνώμη μετά από 15 χρόνια απ' το Γιαννίτση και το Σημίτη που ο λαός με τη μεγαλειώδη απεργία-διαδήλωση του 2001 δεν άφησε να περάσουν ανάλογα αντιασφαλιστικά μέτρα μ' αυτά που προωθούν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ας τους αναγκάσουμε να λουφάξουν με την σημερινή μας πάλη. Γιατί τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ' το να υπερασπίζεσαι τη ζωή τη δικιά σου και των παιδιών σου.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Σπύρος Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.