Μια, δυο, τρείς κουβέντες για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ( ή αλλοιώς: Να αποδώσουμε στις λέξεις το νόημά τους)

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

(οι απαγορευμένες λέξεις και το νόημά τους)

Τα ιστορικά γεγονότα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Μπορεί ο καθένας να αποκτήσει μια σχετικά επαρκή εικόνα μέσα από βιβλία, εφημερίδες ή το Διαδίκτυο. Όμως, μια και μιλάμε για ιστορικά γεγονότα, πολύ περισσότερο για μια αιματοβαμμένη εργατική εξέγερση που σήμανε και σημαίνει πολλά για την σημερινή μας κατάσταση ας έχουμε υπόψη και τούτο: Την ιστορία την γράφουν οι νικητές! Και εδώ και πάρα πολύ καιρό η εργατική τάξη και η εργαζόμενοι έχουν ήττες και όχι νίκες. Οι νικητές λοιπόν όταν γράφουν την ιστορία την παραχαράσσουν! Και έγνοια μας πρέπει να είναι η αποκατάστασή της.

    Αν λοιπόν θέλουμε να βρούμε το πραγματικό νόημα της εργατικής εξέγερσης, τη σημασία της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου και κυρίως αν δεν αλληθωρίσουμε και πάμε για αγριολούλουδα, αλλά επιχειρήσουμε τη μεταφορά στο σήμερα, πρέπει πρώτα – πρώτα να αποκαταστήσουμε τις λέξεις και το νόημά τους. Μιλάμε συχνά για τη βαρβαρότητα του συστήματος και αποφεύγουμε να το ορίσουμε. Αν το πούμε με το όνομά του, το επιστημονικό του όνομα κινδυνεύουμε να "σταμπαριστούμε" αρνητικά. Όπως και να το πούμε όμως το σύστημα που ζούμε είναι καπιταλιστικό γιατί η κοινωνία μας ορίζεται από τη συσσώρευση πλούτου που προκύπτει από την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας. 
Το μοναδικό τρόπο δημιουργίας κέρδους. Από την εκμετάλλευση δηλαδή ανθρώπου από άλλον άνθρωπο. Στην κοινωνία μας οι άνθρωποι συγκροτούν ομάδες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τις τάξεις. Να μια ακόμα απαγορευμένη λέξη: Χοντρικά, η ταξική ένταξη  καθορίζεται από το αν ανήκει κάποιος στους εκμεταλλευτές, στους εκμεταλλευόμενους ή κάπου στον ενδιάμεσο χώρο.  Αυτή είναι η βάση της βαρβαρότητάς του, η εκμετάλλευση. Γιατί η εργατική τάξη εξακολουθεί να είναι αλυσοδεμένη από το κεφάλαιο και είναι όρος ζωής γι” αυτήν το σπάσιμο των δεσμών της.

    Οι εργάτες είναι «εξάρτημα» της καπιταλιστικής μηχανής και προορίζονται για αντικείμενο εκμετάλλευσης και μόνο. Μπορούν να είναι καταναλωτές των προϊόντων που παράγουν ή κρέας για τα κανόνια των πολεμικών αναμετρήσεων. Σε καμιά περίπτωση, ωστόσο, δεν «νομιμοποιούνται» να διεκδικούν καλύτερους όρους δουλειάς, αμοιβής κ.λπ. Πολύ περισσότερο να «διαχειρίζονται» οι ίδιοι τους καρπούς του μόχθου τους. Τι εργάτες θα ήταν τότε;
Αυτήν ακριβώς την τάξη πραγμάτων αμφισβήτησαν οι πρωτοπόροι εργάτες του Σικάγου. Δεν έχει σημασία πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα. Σημασία έχει ότι τέθηκε το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση: ως πάλη ανάμεσα σε τάξεις.

    Ώριμο ήταν τότε το ζήτημα της μείωσης των ωρών εργασίας, της αύξησης της αμοιβής της δουλειάς, της βελτίωσης των συνθηκών απασχόλησης. Και αν σε κάποιους φαντάζουν λίγα όλα αυτά, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά γύρω τους σε σχέση με τους σημερινούς όρους μισθωτής σκλαβιάς -130 χρόνια μετά- αναφορικά με τα τρία αυτά βασικά ζητήματα. «Μόνο η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν” αλλάξουμε».
Ασφαλώς η διεκδίκηση βελτίωσης των όρων δουλειάς προκύπτει ως ανάγκη για το προλεταριάτο (ακόμα μια "λέξη"  που προκαλεί λόξυγκα!)  Μήπως όμως έτσι δεν θα είναι πάντα σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής; Αλήθεια, πώς προέκυψαν όλα όσα αποκαλούμε εργατικές κατακτήσεις, έως και αυτονόητα δικαιώματα; Και γιατί το κεφάλαιο επιτίθεται με τόση μανία τις τελευταίες δεκαετίες με στόχο να τα πάρει όλα πίσω;  Φανερά λοιπόν ή λιγότερο φανερά γίνεται πόλεμος. Τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με εκείνα της αστικής, της κυρίαρχης τάξης.  

  Παντού στον κόσμο η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάζεται με απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Κάθε χρόνο γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων με σκηνές από τους σύγχρονους αγώνες των εργαζομένων, μικρό δείγμα των οποίων αναγκαστικά προβάλλεται από τα media. Με μια έννοια, η εργατική τάξη «δείχνει το μπόι της», το ως πού μπορεί να φτάσει με βάση την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση που έχει κατακτήσει. Έτσι θα γίνει και εφέτος. Αλλού θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Αλλού πιο άγρια. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η βασική αντίθεση εργασίας-κεφαλαίου ξανά θα προβληθεί χωρίς φτιασιδώματα. Θα “ναι ακόμη μια διάψευση του «τέλους της πάλης των τάξεων». Σε χώρες εξαρτημένες όπως η δική μας θα αναδειχθεί η κύρια αντίθεση του λαού με το «ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», τον ιμπεριαλισμό (η άλλη απαγορευμένη λέξη)  Ο Ιμπεριαλισμός όμως είναι εδώ, όσο και αν τον "ξεχνάνε" ορισμένοι. Διαβάζω μερικές αράδες που γράφτηκαν πριν πολλές δεκαετίες:

Η υπεροχή του χρηµατιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες µορφές κεφαλαίου σηµαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηµατία και της χρηµατιστικής ολιγαρχίας, σηµαίνει ξεχώρισµα µερικών κρατών που κατέχουν τη χρηµατιστική δύναµη, απ’ όλα τα υπόλοιπα».   
Αυτό που θεωρητικά έχει διατυπωθεί από τις αρχές του 20^ου αιώνα δεν είναι που συμβαίνει σήμερα; Ε Αυτό είναι ο Ιμπεριαλισμός. Ας αποκαταστήσουμε τη λέξη. Θα μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά.

    Δικαιώματα κατακτημένα με αίμα και θυσίες είναι αντικειμενικά στο προσκήνιο, ακριβώς γιατί αφαιρούνται από την αχαλίνωτη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Το 8ωρο, το 5θήμερο. Το δικαίωμα στη δουλειά, την περίθαλψη, την ασφάλιση. Το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και στην κυριακάτικη αργία. Οι ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και οι συλλογικές συμβάσεις. Τα μεροκάματα, οι μισθοί και οι συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος ζωής. Και αν σήμερα τίποτε από πλευράς εργατικών κατακτήσεων δεν είναι σταθερό και όλα μοιάζουν στον αέρα, χρειάζεται ξανά και ξανά να γίνονται αντικείμενο υπεράσπισης εκ μέρους της εργατικής τάξης, επιβεβαίωσης και πάλι της ικανότητάς της να αντιστέκεται, να διεκδικεί και να αναμετριέται με τον ταξικό της αντίπαλο. Αυτό ακριβώς το νόημα συμβολίζει και αναδεικνύει η Πρωτομαγιά και γι” αυτό αποσιωπάται, διαστρεβλώνεται και βάλλεται από τις δυνάμεις του συστήματος.

    Μένει στους ίδιους τους εργάτες να αναγνωρίσουν τον δικό τους ρόλο τόσο στο πλαίσιο αυτής της κοινωνίας όσο και σε σχέση με την προοπτική. Ο αγώνας της εργατιάς δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται στα στενά όρια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας και της ταξικής ηγεμονίας έρχεται αναπότρεπτα. Με αυτήν την έννοια, οι μικροί και μεγάλοι καθημερινοί αγώνες, οι μικρές και μεγάλες νίκες αλλά και ήττες λειτουργούν είτε προωθητικά είτε επιβραδυντικά στην κοινωνική εξέλιξη.
Κάποιοι ίσως σπεύσουν να πουν ότι είναι «γνωστά όλα αυτά ήδη από τον 19ο αιώνα, τώρα τι γίνεται». Θα τους απαντήσουμε ότι ακριβώς αυτό είναι το μέλημά μας, γι” αυτό και αναφερόμαστε σε όλα αυτά.

   Γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη δύναμη της εργατικής τάξης, στη δυνατότητά της να αντιπαρατίθεται, να αντιστέκεται, να διεκδικεί και να νικά.

 Και αν μνημονεύουμε και γιορτάζουμε με ταξικό-αγωνιστικό τρόπο κορυφαίες στιγμές εργατικής ανάτασης σαν την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, είναι ακριβώς επειδή τιμούμε, εμπνεόμαστε από αυτήν και εξακολουθούμε να επιδιώκουμε την ανατροπή του βάρβαρου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς λόγους που αναγνωρίζουμε ως το βασικό κοινωνικό υποκείμενο των επαναστάσεων του 20ού αιώνα -ανεξαρτήτως κατάληξης- την εργατική τάξη, Να γιατί η Εργατική Πρωτομαγιά χρειάζεται ν” αγκαλιαστεί τόσο από την εργατική τάξη όσο και από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Σαν φόρος τιμής και υπόσχεση για το μέλλον. Σαν σταθμός παγκόσμιας εμβέλειας. Σαν αυτό που εξακολουθεί να είναι: γιορτή της παγκόσμιας εργατιάς.