ΚΡΙΣΙΜΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΝΩ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στην ολοένα και χειρότερη κατάσταση για τη δημόσια Υγεία και ιδιαίτερα για τη μοναδική περίπτωση του δικού μας Φλέμιγκ. Γιατί πράγματι έχουμε πολλές ιδιαιτερότητες.

   Το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να μας κλείσουν στην αρχική φάση της κινητικότητας, καθώς ξεσηκωθήκαμε τόσο εμείς οι εργαζόμενοι όσο και η κοινωνία γύρω μας, δε σημαίνει πως παραιτήθηκε τότε η πολιτική ηγεσία από την επιδίωξη αυτή. Απλά το ανέβαλε. Άλλωστε, η επιλογή και τοποθέτηση όλων των διοικήσεων από τότε, ακριβώς σ' αυτή τη <<δεύτερη ευκαιρία για λουκέτο>> αποσκοπούσε.
   Γι' αυτό,ουδέποτε αντιμετώπισαν το Α. Φλέμιγκ ως αυτόνομο Νοσοκομείο ή - έστω - μια ακόμα υγειονομική μονάδα υπό την ευθύνη τους. Η αλήθεια είναι πως διοικητές, ανώτεροι υπηρεσιακοί παράγοντες ή απλά <<παράγοντες>>  αντιμετώπισαν το Νοσοκομείο ως ένα προσωρινό κακό που σύντομα θα οδηγούσαν σε κλείσιμο. Αυτή η επιδίωξη, δυστυχώς απέκτησε διαχρονικότητα και επιβίωσε όλη αυτή την πυκνή πολιτικά περίοδο μέχρι σήμερα. Βεβαίως με την υφιστάμενη κατάσταση στα Νοσοκομεία, την τραγική έλλειψη προσωπικού, την οικονομική κατάρρευση, η αντίληψη αυτή δεν είναι παράξενο που όχι μόνο επικράτησε, αλλά λειτούργησε και ο <<αυτοματισμός>>,  καθώς αρκετοί συνάδελφοι έβλεπαν και βλέπουν, στην κατάργηση του Φλέμιγκ, ανακούφιση στα δικά τους τεράστια προβλήματα. Αυτό είναι και το <<καρότο>> που, μαζί με την κατασυκοφάντηση του Νοσοκομείου - ευτυχώς οι πολίτες έχουν άλλη γνώμη -  χρησιμοποιούν οι διοικήσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή ανοχή των εργαζομένων των άλλων νοσοκομείων  που όπως είναι φυσικό ασφυκτιούν και πιέζουν για λύσεις.
   Προφανώς και δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη πως οι διάφοροι μηχανισμοί, ακόμα και σε υψηλό διοικητικό επίπεδο, ΥΠΕ και Υπουργείου συνεχίζουν να λειτουργούν και να συνομιλούν - αναγκαστικά - με την πολιτική ηγεσία, να επηρεάζουν καταστάσεις και να υποβάλλουν τις αντιδραστικές λύσεις που επιδιώκουν το κλείσιμο του Φλέμιγκ. (Το αίμα νερό δε γίνεται...) Το κρίσιμο ζήτημα ήταν και είναι η παρέμβαση των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής που, απ' ότι φαίνεται, η θέλησή τους να κρατηθεί το Νοσοκομείο όρθιο δεν έχει υποχωρήσει παρά την πίεση και την επιβαλλόμενη ασφυξία. Αυτό θα φανεί έντονα σε κάθε νέα απόπειρα να κλείσουν το Νοσοκομείο. Πάλι ο αγώνας μας θα τους σταματήσει, όπως και τότε.
   Το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, παρατηρούμε ακόμα μεγαλύτερη πίεση, τόσο πραγματική όσο και τεχνητή, που απειλεί πλέον την ίδια τη δυνατότητα λειτουργίας όχι μόνο κρίσιμων τμημάτων του Νοσοκομείου, αλλά κάθε τμήματος και υπηρεσίας Παράδειγμα οι συνθήκες λειτουργίας του Αναισθησιολογικού τμήματος, του Τμ. Διατροφής, της έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού, των προβλημάτων σε Διοικητική υπηρεσία και τεχνική υποστήριξη, στα εργαστήρια,  και πολλά άλλα ακόμα.
   Για να μη μιλήσουμε για την οικονομική ασφυξία που οδηγεί και σε φυσική κατάρρευση των υποδομών του Νοσοκομείου. (Χαρακτηριστικό εδώ είναι πως το Νοσοκομείο, όταν κατάργησαν λόγω ενοποίησης υπηρεσιών και προϋπολογισμών με το <<Σισμανόγλειο>> το οικονομικό τμήμα, είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό πάνω από 2 εκατομμύρια €.)
    Την ίδια στιγμή, απ' όσο μαθαίνουμε, (δεν έχουμε βεβαίως την ευχέρεια να μαθαίνουμε εύκολα από τους <<διαδρόμους>>), αυτή την περίοδο γίνεται ο σχεδιασμός για τους νέους οργανισμούς που, στην περίπτωσή μας, θα καθορίσει και το μέλλον του Νοσοκομείου. Αυτό το στοιχείο, μαζί με τα ανοιχτά ζητήματα της ενίσχυσης σε προσωπικό και της ανάπτυξης τμημάτων που ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ , για τα οποία έχουμε κατ' επανάληψη συζητήσει με την πολιτική ηγεσία,και είναι αλήθεια ότι συναντήσαμε κατανόηση, τουλάχιστον σε επίπεδο προθέσεων, θεωρούμε πως είναι και τα εντονότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε.
   Από τη μία πρέπει οι προθέσεις να γίνουν πράξη, και από την άλλη να μην περάσουν οι <<επιρροές>> και οι εκβιασμοί όσων επιμένουν να κλείσουν το Φλέμιγκ. Εμείς πέρα από τις προτάσεις που έχουμε εκθέσει, πέρα από την προσπάθειά μας , εξαντλητικά και επίμονα, να εξηγούμε την πραγματική κατάσταση, τις πραγματικές δυνατότητες και ανάγκες, δυστυχώς πρέπει να αποκαλύπτουμε και τις πραγματικές επιδιώξεις όλων εκείνων που εμφανίζουν το άσπρο μαύρο, τάχα με επιστημονικό τρόπο, συνομιλώντας με την πολιτική ηγεσία.
   Δεν είμαστε όμως αφελείς, προφανώς και είμαστε έξω από τη δύναμη των μηχανισμών. Το μόνο που έχουμε είναι το δίκιο μας τη δύναμη του αγώνα μας και τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που που μπορεί να δώσει λύσεις και η μόνη επιλογή για τους εργαζόμενους.