Η απελπισία «οδηγός» στο δρόμο της προσφυγιάς

Τί είδαν οι εθελοντές από το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου στη Μυτιλήνη 

<<Ο χρόνος άλλαξε μονάδα μέτρησης. Μετριέται με βάρκες, πρόσφυγες, μωρά βρεγμένα, φόβο θανάτου, αγαλλίαση για την είσοδο στην «ελευθερία», την «ευκαιρία» για επιβίωση. Μετριέται με τα χαμόγελα των παιδιών που παίρνουν από το πουθενά ένα μικρό παιχνίδι.>>

Μυτιλήνη. Χιλιάδες άνθρωποι. Πρόσφυγες. Μεγάλοι, παιδιά, βρέφη. Ζουν σε καταυλισμούς, στο δρόμο, σε πλατείες, όπου βρουν, περιμένοντας το πλοίο που θα τους μεταφέρει στον Πειραιά και από κει θα ψάξουν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που ο πόλεμος τούς το στέρησε στον τόπο τους.

Ο ντόπιος κόσμος στο πλευρό τους, δείχνοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη του, την ανθρωπιά του.

Η αλληλεγγύη του κόσμου σώζει ανθρώπους.
(την ίδια ώρα που κάποιοι κλέβουν εξωλέμβιες
και κάνουν μπίζνες με τους διακινητές.)

Χθες ένα ναυάγιο, σήμερα ένα άλλο. Χθες νεκρά παιδιά, σήμερα διασώθηκαν όλοι. Παντού σκορπισμένα σωσίβια. Χαμόγελα, πανηγυρισμοί που σώθηκαν, ευγνωμοσύνη για αυτούς που βοηθούν, που φέρνουν στεγνά ρούχα. 

Κάποιοι παραλαμβάνουν βάρκες, μηχανές και σωσίβια μόλις φτάσουν οι πρόσφυγες. Τι τα κάνουν;

Σήμερα συνελήφθη από το λιμενικό ένας διακινητής(;). Κραυγές από τους πρόσφυγες τους οποίους μετέφερε. «Είναι δικός μας, περιμένουμε να μας φέρει τους συγγενείς μας». Μπορεί και να ήταν. Κάποιους από το πλήθος τους εκπαιδεύουν οι Τούρκοι, μαθαίνουν να οδηγούν τις βάρκες και μεταφέρουν κόσμο, δεν είναι διακινητές.

Άνθρωποι μόνοι, βρεγμένοι, πεινασμένοι, γυναίκες να προσπαθούν να ζεστάνουν μωρά.

Ο χρόνος άλλαξε μονάδα μέτρησης. Μετριέται με βάρκες, πρόσφυγες, μωρά βρεγμένα, φόβο θανάτου, αγαλλίαση για την είσοδο στην «ελευθερία», την «ευκαιρία» για επιβίωση. Μετριέται με τα χαμόγελα των παιδιών που παίρνουν από το πουθενά ένα μικρό παιχνίδι.

Το κύμα των προσφύγων θα ανακοπεί σε λίγο καιρό. Έρχεται χειμώνας. Ωστόσο την επόμενη πενταετία, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες όλοι οι κατατρεγμένοι θα συνεχίσουν να αναζητούν τρόπους διαφυγής από την πατρίδα τους. Δεν έχουν που να μείνουν ούτε κάπου να επιστρέψουν όσοι έφυγαν. Κατεστραμμένες οι χώρες τους. 

Θα μπορούσαν να είναι σημειώσεις από το ημερολόγιο κάποιου που επισκέφθηκε την περιοχή για να προσφέρει βοήθεια. Μπορεί και να είναι. 

Το κύμα των προσφύγων που φτάνει στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες έχει ακολουθήσει ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης.

Την προηγούμενη εβδομάδα, εθελοντές από το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου, βρέθηκαν στη Μυτιλήνη για να προσφέρουν ιατρική βοήθεια να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους Γιατρούς του Κόσμου, τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, τις ομάδες αλληλεγγύης από όλη τη χώρα και την Ευρώπη που προσπαθούν να κάνουν την καθημερινότητα των ξεριζωμένων καλύτερη, ανθρώπινη.

«ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ»

Ο ξεριζωμός είναι φοβερός, λέει η γιατρός Ελένη Ιωαννίδου, που συμμετείχε στην αποστολή των γιατρών από το Ρέθυμνο. «Το ότι βάζει κάποιος το νεογέννητο μωρό του σε μια βάρκα που ξέρει ότι έχει πιθανότητες να πνιγεί, για να το περάσει απέναντι και το φέρνει μέσα σε ένα κουτί, είναι αδιανόητο, δεν μπορείς να το διαχειριστείς ψυχολογικά. Το θάρρος αυτών των ανθρώπων αλλά και η απελπισία τους είναι αδιανόητα».

Συνεχίζει περιγράφοντας την κατάσταση με την οποία ήρθαν αντιμέτωποι στο νησί: «Στη Μυτιλήνη φτάνουν καθημερινά με βάρκες από τα παράλια της Τουρκίας από χίλια έως 5 χιλιάδες άτομα. Είναι βάρκες μια χρήσης, φουσκωτές και σε κάθε μία βρίσκονται 40 με 50 άτομα. Πολλοί Σύροι, Αφγανοί, Πακιστανοί, άλλοι κάνουν αυτό το ταξίδι σε μιάμιση ώρα, άλλοι σε πέντε, άλλοι δεν φτάνουν ποτέ. Στο σημείο αυτό που βγαίνουν οι βάρκες πήγαμε κι εμείς για να προσφέρουμε βοήθεια, υποδεχόμενοι τους ανθρώπους αυτούς. Να τους δώσουμε στεγνά ρούχα, αφού δεν έχουν τίποτα μαζί τους για να χωρέσουν όσο περισσότεροι μπορούν στη βάρκα, να τους δώσουμε να φάνε κάτι και κάτι να πιούν. Οι άντρες στη συνέχεια συνήθως φεύγουν με τα πόδια, οι έγκυες γυναίκες και τα παιδιά με τα λεωφορεία που έχει μισθώσει η Ύπατη Αρμοστεία που φυσικά δεν αρκούν, και πάνε στα προσφυγικά στρατόπεδα όπου γίνεται η καταγραφή τους. Υπάρχουν και αυτοί που έχουν ένα κομπόδεμα, οι Σύροι κυρίως, και μένουν σε ξενοδοχεία της πόλης, αλλά ο ξεριζωμός είναι ίδιος για όλους. Είναι άνθρωποι χωρίς παρελθόν. Κάποιοι έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, άλλοι περιμένουν συγγενείς τους να έρθουν, οι σκηνές που εκτυλίσσονταν στην παραλία στις βάρκες ήταν φοβερές. Άνθρωποι που έβγαιναν και φιλούσαν τη γη, να φωνάζουν, άλλοι να κλαίνε, άλλοι να περιμένουν την επόμενη βάρκα που ήταν μέσα τα παιδιά τους».

Η ίδια περιγράφει μια σκηνή που αν την φέρουμε στο μυαλό μας μπορούμε να καταλάβουμε το δράμα των προσφύγων και την αγωνία τους:

«Λόγω της κακοκαιρίας μια μέρα, χωρίστηκαν οικογένειες και μπήκαν σε μια βάρκα οι άνδρες με τα παιδιά ξεχωριστά και οι γυναίκες σε άλλη βάρκα με σκοπό να προστατεύσουν οι πιο «δυνατοί» τους πιο «αδύναμους» σε περίπτωση προβλήματος. Αποτέλεσμα ήταν να φτάσει η βάρκα με τις γυναίκες και η βάρκα με τους άνδρες και τα παιδιά να έχει χαθεί. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν με τις γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν χάσει τα παιδιά τους ήταν φοβερές. Τελικά είχε βγει η βάρκα σε ένα άλλο σημείο, οι εθελοντές είχαν πάρει τα παιδιά τα είχαν στεγνώσει και ντύσει και ήταν ασφαλή».

Η "ΥΠΟΔΟΧΗ" της Ευρώπης,
(στα σύνορα της Ουγγαρίας)

Απόσπασμα από άρθρο της Χαράς Βηλαρά.(GoodNet.gr )