Κοιτάξτε την εικόνα. Την είδατε; Στην Ειδομένη ο ζυγός μα όχι ο Σίμων ο Κυρηναίος

Τετάρτη, 25 Μαΐου 2016

Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. 

 ...ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν

Κατά Ματθαίον 11/28-30

©Yannis Kolesidis_ Reuters

 Μπουλντόζες και ΜΑΤ άρχισαν την εκκένωση της Ειδομένης χαράματα 24 Μαΐου 2016. Οι μπουλντόζες σαρώνουν το αυτοσχέδιο χωριό που στήθηκε στα σύνορα από τους διωγμένους απάτρηδες που πέρασαν από φωτιά κι από νερό, άφησαν πίσω τον πόλεμο και μέσα από κύματα και από βροχές κατέληξαν στη λάσπη της Ειδομένης όπου ο δρόμος τους κλείστηκε από εχθρικά πυρά και συρματόπλεγμα.

Έχουμε πει πολλά κι έχουμε γράψει για την Ειδομένη

μα σήμερα ένιωσα να στερεύω, σφίχτηκε η καρδιά μου όταν είδα τούτο το παιδί, η εικόνα με στοιχειώνει.  Ένα Σίμωνα Κυρηναίο αναζητώ. Και γι' αυτόν θέλω να σας πω.

Κοιτάξτε την εικόνα. Την είδατε;

Δεν πήγε σχολείο φέτος τούτο το παιδί.

Δε δίνει εξετάσεις, δεν παίρνει χαρτζιλίκι, δε θα πάει διακοπές. Δεν έχει φίλους κι όσοι είχε σκόρπισαν. Πού είναι η γιαγιά, πού ο παππούς που δίνουν βάθος στην ύπαρξη, πού είναι τα ξαδέλφια με τα παιχνίδια τους, οι συμμαθητές, οι θείοι που το πέταγαν ψηλά στον αέρα να γελάσει, οι θείες που το νανούριζαν βράδια που έβγαιναν οι γονείς;  Πού είναι η γειτόνισσα με το μυρωδάτο φαγητό, που είναι ο στριμμένος της γειτονιάς που φώναζε για ησυχία τα μεσημέρια, που είναι η δασκάλα, το σχολείο, το σπίτι του; Χωρίστηκε η ζωή του στο Πριν και το Μετά. Το Πριν ξεχνιέται. Έτσι είναι τα παιδιά, ξεχνούν. Για να προσαρμόζονται.

24 Μαΐου. Το έντυσε η μαμά του ξημερώματα, έδεσε τα κορδόνια του, κούμπωσε το κόκκινο παλτό, πέρασε στους ώμους τη μεγάλη βαριά σάκα-σακίδιο που φορτώνονται πρωί- πρωί εκατομμύρια παιδιά πριν ξεκινήσουν για τα σχολεία τους με γέλια και τρεχάλες.

―Άκρη-άκρη θα πηγαίνεις, το έμαθε η μαμά του. Κι άκρη- άκρη πάει αυτό κι ας είναι στα χωράφια· προσεκτικό, εκεί που η άσφαλτος αγγίζει το χορτάρι.

Δεν πάει σχολείο τούτο το παιδί που κουβαλά το νοικοκυριό του σε μια σακούλα αλλά τη σάκα δεν την αποχωρίζεται· άραγε ελπίζει κάθε πρωί που τη φορτώνεται πως ο εφιάλτης τέλειωσε και θα βρεθεί στο σχολείο του; Ή ίσως από κάποια μυστική του περηφάνια επιμένει να τη φορά για να μοιάζει με τα άλλα παιδιά τα ντόπια κι όχι με προσφυγόπουλο;

Φορά τη σάκα, αλλά δεν χοροπηδά, δεν ξεφωνίζει σα πρωινό καναρινάκι τούτο το παιδί. Τα δάχτυλά του σφίγγουν γερά ένα τεράστιο μπόγο πάνω απ' το κεφάλι του, μια μαύρη τσάντα σκουπιδιών (μέγεθος 'Γίγας') που μέσα θα έχει το νοικοκυριό της οικογένειας―Τα λίγα ρούχα τους; Την κουβέρτα; Σεντόνι –αν έχουν, ή ίσως sleeping bag.

Ο μπόγος τού βαραίνει τον αυχένα, τα μάτια του ατενίζουν μακριά τη μάνα, ίσως, που έχει προχωρήσει κρατώντας τα πολύ βαριά συμπράγκαλα ή τα αδέλφια του.

Κοιτάξτε όμως την εικόνα, τους είδατε;

Στο χωράφι λίγα μέτρα πίσω απ' το παιδί είναι τα ΜΑΤ. Ξένοιαστοι, χέρια στις τσέπες, κάτι θα λένε για το τι άνετα πήγε η επιχείρηση. Γεροδεμένοι, χαλαροί, θα το διασκέδασαν χθες βράδυ με τους συναδέλφους σα να πήγαν σχολική εκδρομή. Νέα παιδιά είναι εξ άλλου. Κοιτάζουν αδιάφορα την πορεία των διωγμένων απάτρηδων και περιμένουν, άντε να τελειώσει, να βρεθούν σε καν'α σαντουϊτσάδικο πριν την επιστροφή.

Τη μόνη βοήθεια που δόθηκε στον Ιησού από άνθρωπο του την έδωσε ο Σίμων ο Κυρηναίος ο οποίος γυρίζοντας από το χωράφι του συνάντησε την πομπή των καταδίκων και φορτώθηκε το σταυρό του Ιησού μέχρι πιο πάνω στο Γολγοθά τον λεγόμενο «Κρανίου Τόπο».

Στο τελετουργικό της Μεγάλης Πέμπτης είναι κι η μίμηση αυτού του περιστατικού από τον ιερέα που παίρνει τη θέση του Σίμωνα κι όταν στο μυστήριο της Βάπτισης σχηματίζουν το σημείο του σταυρού στην πλάτη, πάλι το Σίμωνα μνημονεύουν με εκείνα τα ξένα βάρη που γίνονται ελαφρά όταν τα σηκώνουμε για να ανακουφίσουμε άλλον.«Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίο μου ελαφρόν έστιν» λέει ο Ιησούς κατά το Ματθαίο [Μτ11,29-30], ελάτε οι «κοπιώντες» και οι φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω, σηκώστε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από εμένα..

Κι ίσως δεν επιτρέπεται. Ιδίως στα ΜΑΤ που (αν θυμάμαι καλά)  έχουν εκπαίδευση στρατιωτική. Όμως δεν το χωρά ο νους μου που κανένας από εσάς γερά και γυμνασμένα παλικάρια, κανένας από εσάς δε σκέφτηκε να διανύσει λίγα βήματα και να σηκώσει στους δικούς του ώμους και το παιδί και το μπόγο του.

Ξέρω, θα ήταν παράβαση, ξέρω, όποιος το έκανε θα έτρωγε τιμωρία και καζούρα, αλλά το ξέρω επίσης πως το παιδί αυτό είναι αδελφάκι και ανίψι μας κι όσο εσείς κάνετε αδιάφοροι το τσιγαράκι σας αυτό στους ώμους του σηκώνει το βάρος του κόσμου που θα μας πλακώσει όλους μας.

Από τον ιστοχώρο της συγγραφέως Δ. Χρονοπούλου.