ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ.

   Ξεκίνησε από το πρωί, σήμερα 1η Μάη, η αποφασισμένη επίσχεση εργασίας των ειδικευομένων γιατρών. Προστέθηκε λοιπόν και το Αμαλία Φλέμιγκ στη λίστα των Νοσοκομείων όλης της χώρας που οι ειδικευόμενοι γιατροί ,επί μήνες απλήρωτοι, κινητοποιούνται.

   Από το πρωί λοιπόν αρκετοί ειδικευόμενοι, με την παρουσία και του Σωματείου εργαζομένων, συγκεντρώθηκαν στην πύλη του Νοσοκομείου για να στηρίξουν την κινητοποίησή και τους συναδέλφους τους που εφημέρευαν και θα είχαν να αντιμετωπίσουν πρώτοι την όποια αντίδραση της Διοίκησης. Παρά την έντονη κινητικότητα και νευρικότητα της Διοικητικής ιεραρχίας των τελευταίων ημερών, η οποία μετατράπηκε σε ανοιχτή απόπειρα τρομοκράτησης προκειμένου να ματαιωθεί η επίσχεση, η κινητοποίηση στέφθηκε από επιτυχία. Ελάχιστοι ειδικευόμενοι ιατροί (μονοψήφιος αριθμός) εφημέρευσαν σήμερα.

ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ. 

Αν και είναι νωρίς να αποτιμηθεί η κινητοποίηση, η μορφή της, ο τρόπος κλπ, ορισμένα ζητήματα δεν χωρούν αμφισβήτηση. Το πρώτο όλων είναι το εξής; Οι εργαζόμενοι έχουν δίκιο όταν ζητάνε να πληρωθούν καθυστερούμενα μηνών.
Όλα τα υπόλοιπα είναι μια φιλολογία που κατατείνει να υπονομεύσει το κύριο αίτημα.
    Εξ' άλλου, πάντα, για όλα τις πληγές του Φαραώ, φταίει η μια ή η άλλη κινητοποίηση, λες και πριν όλα ήταν κανονικά. Ούτε έλλειψη προσωπικού, ούτε εφημερίες επικίνδυνες, ούτε ελλείψεις, ούτε  κλείσιμο κλινικών, ούτε γραφειοκρατία, ούτε...ούτε... Καμία αντίρρηση ότι το πρόβλημα επιτείνεται όταν υπάρχουν κινητοποιήσεις, δεν φταίνε όμως γι' αυτό εκείνοι που διαμαρτύρονται αλλά εκείνοι που, στην περίπτωσή μας, δεν πληρώνουν τα δεδουλευμένα (έστω  και με καθυστέρηση).

 Γιατί η ευθύνη και η ευαισθησία να βαρύνει πάντα εκείνους που διεκδικούν και όχι εκείνους που είναι πραγματικά υπεύθυνοι; Ίσως γιατί  θεωρούμε τους δεύτερους  πολύ ισχυρούς και "απρόσωπους" για να τα βάλουμε μαζί τους. Προτιμούμε αυτούς που είναι απέναντί μας και συνήθως περισσότερο ευάλωτοι. (Αυτός είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός για τον οποίο τρίβουν τα χέρια τους όλες οι εξουσίες).

ΧΩΡΑΕΙ ΚΡΙΤΙΚΗ;

Προφανώς, ανάμεσα σε όσους εκφράζουν επιφυλάξεις, κάνουν κριτική κλπ, όπως ήδη αναφέραμε, υπάρχουν και άνθρωποι που εκφράζουν πραγματικά την αγωνία τους και ενδιαφέρονται ειλικρινά για τα προβλήματα που δημιουργούνται. Κατά τεκμήριο αυτοί οι άνθρωποι είναι και ηπιότεροι στην κριτική τους.  Στην πραγματικότητα, είναι πάντοτε χρήσιμο να ξεχωρίζουμε τα σημαντικά ζητήματα. Για παράδειγμα, το αναμενόμενο της επιβάρυνσης της εφημερίας, της αναστάτωσης όλης της ροής του Νοσοκομείου, της εξουθένωσης όσων - πράγματι ελαχίστων - μένουν πίσω, πρέπει να αντιμετωπίζεται και να "μετριέται". Αλλά σαν επόμενο, σαν αποτέλεσμα της αντιμετώπισης του κύριου ζητήματος που είναι ότι άφησαν τον κόσμο απλήρωτο και όχι της κινητοποίησης καθ' εαυτής. Χώρια που αν συνεχίσει η ίδια κατάσταση με την έλλειψη προσωπικού, θα βρεθούμε  να δουλεύει το Νοσοκομείο μ' αυτον τον στραγγαλιστικό τρόπο μόνιμα και χωρίς να υπάρχει καμία κινητοποίηση!
   Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα μέσα σ' αυτές τις συνθήκες πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η όποια διεκδίκηση πρέπει να είναι προετοιμασμένη με τον καλύτερο τρόπο, με όσο το δυνατό λιγότερες παράπλευρες απώλειες ώστε να είναι και αποτελεσματική. (Εδώ υπάρχει ένα ερώτημα για τη μορφή της επίσχεσης, αντί της απεργιακής κινητοποίησης που έχει σίγουρα άλλα χαρακτηριστικά - αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).  Η επιμονή πάντως αρκετών συναδέλφων να ασχολούνται με τα νομικά ζητήματα της όλης υπόθεσης είναι, κατά τη γνώμη μας, υπερβολική και δεν πρέπει να εμπλέκουν κανέναν, τόσο ώστε να χάνει το κύριο ζήτημα. Οι νόμοι και τα διατάγματα, ακόμα και η άμεση καταστολή,  κρίνεται αν θα επιχειρηθούν σχεδόν πάντα από την κρισιμότητα του ζητήματος και τους συσχετισμούς. Τόσο μεταξύ των άμεσα εμπλεκόμενων, όσο και γενικότερα στην κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση πάντως χρησιμεύουν σαν μέτρο εκβίασης και εκφοβισμού.  Ας μην δείχνουμε λοιπόν περισσότερη σπουδή απ' όση χρειάζεται για να ερμηνεύουμε τους νόμους. Στο τέλος τέλος κανένας αγώνας δεν δίνεται εκ του ασφαλούς.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΟΛΟΓΙΑ.

   Όπως σε κάθε κινητοποίηση, ανεξάρτητα από ποιούς γίνεται, έτσι και τώρα, έντονα καλλιεργείται μια ολόκληρη συζήτηση για τα κίνητρα τους σκοπούς, το αν είναι πολιτικά υποκινούμενη, το γιατί τώρα και όχι πρίν πέντε χρόνια, γιατί σήμερα και όχι μεθαύριο, για το αν πραγματικά χρειάζονται τα χρήματά τους οι γιατροί (Ειπώθηκε και αυτό !), για το αν πρέπει να τελειώσει πρώτα η διαπραγμάτευση... Πυροδοτούνται έτσι ολόκληρες συζητήσεις, άλλες προβοκατόρικες, άλλες βάσιμες.
 ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ: ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ;
Από αυτή την αφετηρία θα πρέπει να ξεκινάει κάθε καλόπιστος άνθρωπος. Να διαπιστώνει και να στηρίζει το κύριο αίτημα και μετά, να συζητάει τα όποια "ελαττώματα" και να προτείνει μέτρα τόσο για βελτίωση όσο και για τον τρόπο συνέχισης του αγώνα μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων.
   Προφανώς είναι βολικότερο γι' αυτούς που από θέση είναι "απέναντι" να βγάζουν από τη μύγα ξίγκι και να παρακάμπτουν εντελώς την ουσία.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ;

   Τις αμέσως επόμενες μέρες είναι σίγουρο πως η κατάσταση θα οξυνθεί, καθώς η πίεση θα είναι σωρευτική σ' ένα ήδη διαλυμένο σύστημα.  Είναι λοιπόν κρίσιμο όλη αυτή η υπόθεση να συνδεθεί με τη γενικότερη κατάσταση, τόσο στην περίθαλψη όσο και στο Νοσοκομείο ειδικότερα.
ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ,  ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΦΛΕΜΙΓΚ, ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΟΥΣ.
Ο αγώνας λοιπόν πρέπει να συνεχιστεί, με την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή και σχεδιασμό, ώστε να είναι αποτελεσματικός χωρίς την άσκοπη ταλαιπωρία κανενός και κυρίων των ανθρώπων που έχουν ανάγκη περίθαλψης. (Γιατί ταλαιπωρία θα υπάρξει, για όλους. Αλλοιώς δεν θα έπρεπε να διεκδικεί κανείς και τίποτα! Και δεν θα κέρδιζε κανείς τίποτα! )