ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ και ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ: ...Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΓΝΩΜΗ!

   <<... Με 4.000 αποχωρήσεις τον τελευταίο 1,5 χρόνο και άλλες 7.000 να ετοιμάζονται για τα επόμενα 2, ακόμα και αν γίνουν οι προσλήψεις που διαφημίζονται, η κατάσταση συνολικά θα είναι χειρότερη από σήμερα...>>

Καλές οι διακηρύξεις, αλλά η πραγματικότητα φαίνεται έχει άλλη γνώμη.

   Χιλιάδες στην αρχή, εκατοντάδες όσο περνάει ο καιρός, οι (πάντοτε...άμεσα) αναμενόμενες προσλήψεις στα Νοσοκομεία. Παράλληλα ακούμε για "έξυπνες" κινητικότητες, για αξιολόγηση, καλή αυτή τη φορά, και παρεμβάσεις που θα εξασφαλίσουν τέτοια ποιοτική αναβάθμιση, που λίγο καιρό αφού εφαρμοστούν, θα είναι σα να ζούμε σε άλλη χώρα. Σε χώρα χωρίς "βαλιτσάκια", με διαφανή και απαραβίαστη λίστα χειρουργείων, χωρίς διαπλοκή και χρηματισμό, με εξοικονόμιση πόρων και επάρκεια υλικών και φαρμάκων στα νοσηλευτικά τμήματα!

   Αυτή είναι η "εικόνα" που δημιουργείται από την πολιτική ηγεσία, η οποία ανεξαρτήτως προθέσεων, αντιλήψεων, "οπτικής" κλπ κλπ, σκοντάφτει στην πραγματικότητα στα δημόσια Νοσοκομεία και στις Πρωτοβάθμιες δομές. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως καθημερινά ακούμε και βλέπουμε την κατάρρευση του συστήματος. Κλινικές και υπηρεσίες που δεν κλείνουν επίσημα (να μην υπάρχει και πολιτική ευθύνη) αλλά έχουν τέτοιες ελλείψεις σε προσωπικό, συντήρηση και αναλώσιμα που απλά υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν "μέχρι νεοτέρας". 

Παρά τη λάσπη που συνεχίζουμε να τρώμε όσοι δουλεύουμε για το κράτος, οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν συνεχώς καθώς δεν εξασφαλίζονται ούτε τα ελάχιστα μέσα, ούτε το ελάχιστο προσωπικό για να δουλέψει κανείς και να εξυπηρετηθεί ο κόσμος. Μπορεί ακόμα να μη μας έφαγαν όλους τα φίδια, όπως εκείνο που ψάχνουν να βρουν στα πλυντήρια του Νοσοκομείου Κιλκίς. (Οι φωτογραφίες με τα άθλια μηχανήματα, τους χώρους και την εγκατάλειψη των πλυντηρίων είναι σοκαριστικές) αλλά είναι πλέον καθεστώς η μία νοσηλεύτρια για 30 - 40 ασθενείς, η μία τραπεζοκόμα για 60 - 80, ο "κανένας" εργάτης, ο διοικητικός που κάνει δέκα δουλειές ταυτόχρονα. Απ' αυτούς τους "δημοσίους υπαλλήλους" απαιτούν να κάνουν γρήγορα, να κάνουν τα πάντα "τώρα" και να μην κάνουν λάθη!   

    Ας μην αναφερθούμε στα εργασιακά, τις μειώσεις στους μισθούς, το φλερτάρισμα με τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας - ακόμα και για την απεργία με προϋποθέσεις ψιθυρίζουν.

Ομνύουν στη δικαιοσύνη και στην ισότητα, αξίες που περιφρονούν όταν πρόκειται για τα δικά τους ρουσφέτια αλλά αδιαμφισβήτητες όταν πρόκειται να στραφούν ενάντιά μας.  Δεν μπορεί πχ άλλοι να είναι μόνιμοι και άλλοι όχι! Να αξιολογηθούν όλοι και να...πάψουν να είναι μόνιμοι! - Αυτό σαν αντίληψη καλλιεργείται τελευταία.... Γι' αυτά όμως θα μιλήσουμε από Σεπτέμβρη που θα αρχίσει με την Τρόικα  η συζήτηση για τα εργασιακά..

 ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ...

  Με 4.000 αποχωρήσεις τον τελευταίο 1,5 χρόνο και άλλες 7.000 να ετοιμάζονται για τα επόμενα 2, ακόμα και αν γίνουν οι προσλήψεις που διαφημίζονται, η κατάσταση συνολικά θα είναι χειρότερη από σήμερα. Το αποτέλεσμα θα είναι εργαζόμενοι με μπλοκάκι, χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα, με μισθό πείνας και ανακυκλώσιμοι να ψευτο-στελεχώνουν τα Νοσοκομεία. Μπαίνει έτσι από την πίσω πόρτα και πάλι η κατάργηση της μόνιμης δουλειάς (λες και είναι...αμαρτία να έχεις δουλειά!)  Ταυτόχρονα κι άλλα Νοσοκομεία θα συγχωνεύονται ή θα κλείνουν εντελώς. Εδώ  "κολλάει" και ο ρόλος της ΕΣΑΝ που μαζί με ιδιώτες θα διαχειρίζεται το κρατικό χρήμα για την περίθαλψη. Αξιοποιώντας  την "αξιολόγηση" θα κατευθύνει πόρους στα ιδιωτικά θεραπευτήρια - αφού θα έχει φροντίσει πρώτα να καταρρεύσουν τα Δημόσια! 

   Η μεγάλη εικόνα λοιπόν είναι πως έχουν δημιουργηθεί ήδη και θα αξιοποιηθούν όλα τα θεσμικά εργαλεία από το σύστημα για να εξαπολύσει την επίθεσή του στο λαό. Στους εργαζόμενους και στους ασθενείς που θα πρέπει να πληρώνουν όλο και περισσότερα για να τους παρέχονται όλο και λιγότερα. Μάλιστα όλο αυτό το "σχέδιο" το εμφανίζουν σαν "φυσιολογική εξέλιξη", ευελιξία και "ανάπτυξη" στις συνθήκες της κρίσης! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΟ;

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΕΧΟΥΜΕ ΡΟΛΟ; ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ;

  Φτάνοντας στο δια ταύτα, πρέπει να αναρωτηθούμε. Υπάρχει ρόλος για τους εργαζόμενους σ' αυτόν τον εφιάλτη; Υπάρχει τρόπος να ανατραπεί αυτή η πορεία; Προφανώς υπάρχει τρόπος. Είναι η αντίδραση του υποκειμένου, δηλαδή των εργαζόμενων και του λαού που υφίστανται όλη αυτή την επίθεση. Επίθεση που έχει επιλέξει το σύστημα όχι μόνο γιατί ζορίζεται από την κρίση αλλά και γιατί αισθάνεται, σ' αυτή τη φάση, παντοδύναμο εξ' αιτίας της υποχώρησης του εργατικού κινήματος.  Η αντίστασή μας λοιπόν που είναι και η μοναδική διέξοδος έχει ιστορικά, ποιοτικά και ηθικά χαρακτηριστικά. Αυτά πρέπει να αναδείξουμε σαν εργαζόμενοι. Να ξεπεράσουμε τις ξεπουλημένες και υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να ξεπεράσουμε όσους λένε "δε γίνεται τίποτα" είτε επειδή οι ίδιοι δεν πιστεύουν σε τίποτα, είτε επειδή είναι ενάντιά μας, ακόμα και αν εμφανίζονται σαν "φίλοι". Να διδαχτούμε από την ιστορία των αγώνων που σε άλλες περιόδους, εξ΄ίσου δύσκολες κατάφεραν και κέρδισαν δικαιώματα.(Και τότε υπήρχε η κινούμενη λάσπη του δε "γίνεται τίποτα".) 

Το επόμενο διάστημα θα είναι καθοριστικό γιατί η επίθεση θα ενταθεί, η θέση μας θα χειροτερέψει περισσότερο. Η αντίσταση, η κινητοποίηση ο μαζικός αγώνας δεν είναι απλά μοναδική επιλογή, είναι υποχρέωση ζωής στα παιδιά μας στις μελλοντικές γενιές.

Σωματείο Εργαζομένων <<Α. Φλέμιγκ>>