ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!

  Η τοποθέτηση - διορισμός του μέλους της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ Γιώργου Μονιάκη, συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ, σε θέση αντιπροέδρου στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου, προστέθηκε σε μια σειρά παρόμοιων τοποθετήσεων "υμετέρων"συνδικαλιστικών στελεχών σε διάφορες θέσεις, από διοικητές Νοσοκομείων και οργανισμών (ώς και περιφερειάρχη!) και προκάλεσε δικαίως ποικίλες αντιδράσεις . 


   Είναι γεγονός πως ζούμε στην εποχή που μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των ΜΜΕ μπορούν όλα να φαίνονται φυσιολογικά, ακόμα και αν δεν είναι. Ωστόσο ακόμα αναγνωρίζεται και όχι μόνο ως ηθική αλλά και ως πρακτική αξία πως οι συνδικαλιστές και μάλιστα οι ευρισκόμενοι ψηλά στην ιεραρχία, ανεξάρτητα σε τι εκτίμηση τους έχει ο κόσμος,  δεν ταιριάζει από τη μία να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και από την άλλη να τοποθετούνται σε κρατική καρέκλα. Ακόμα και αν είσαι, ως συνδικαλιστής, πιστός υπηρέτης του συστήματος, τσιράκι κυβερνητικό που λέει ο λόγος, πάει πολύ να γίνεσαι κρατικό στέλεχος διορισμένο, με δόξα και τιμή, και να χώνεις το χέρι στον κρατικό κορβανά! (Η αναφορά βεβαίως είναι γενική και δεν απευθύνεται προσωπικά).
Η παραπάνω είδηση λοιπόν στάθηκε η αφορμή για το σχόλιο που ακολουθεί.

   Είναι δυστυχώς αρκετοί εκείνοι που ακόμα και σήμερα, ακόμα και τώρα που το κίνημα των εργαζομένων είναι σε κατάσταση ήττας, που ο μισθός των 300 και 400 € θεωρείται φυσιολογικός και η μαύρη εργασία  σχεδόν κανονική, επιμένουν να είναι συνδικαλιστές - "παράγοντες" και "θεσμικοί εταίροι". Πολύ "καθώς πρέπει" όταν συνομιλούν με τις κυβερνήσεις και το σύστημα για το πως θα κοπεί ένα ακόμα δικαίωμα, πως θα καταργηθεί μια ακόμα κατάκτηση των εργαζόμενων. Από την άλλη αν τύχει και τους ακούσει κανείς σε καμιά συνέντευξη στα κανάλια ή σε καμιά αναιμική συγκέντρωση θα νομίσει πως ...ο "ανένδοτος" άρχισε, πως το "κίνημα" επιτίθεται και πως η επανάσταση (όπως την νομίζει ο καθένας) είναι στη γωνία.
   Τέτοιοι ήταν και τέτοιοι συνεχίζουν να είναι οι συνδικαλιστές αυτής της συνομοταξίας. Ποιός δεν τους θυμάται να λύνουν και να δένουν, να διορίζουν παλιότερα, να τακτοποιούν, να κάνουν μετατάξεις, αποσπάσεις, τοποθετήσεις σε "καλό πόστο" και γενικώς να προωθούν αιτήματα υμετέρων. Πόσοι και πόσοι συνάδελφοι, για να θυμηθούμε και μερικά δικά μας, δεν αναγκάστηκαν να φιγουράρουν στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ μόνο και μόνο για να κατορθώσουν να περάσουν τη μετάταξη ή τη μετακίνησή τους. Εκβιασμός κανονικός, δηλαδή που έφερνε και φέρνει σε αδιέξοδο τον εργαζόμενο, καθώς οι ίδιοι που υποτίθεται πως τον εκπροσωπούν του κλείνουν το δρόμο και του στερούν τη δυνατότητα να αντιδράσει, να αναζητήσει τη λύση στη δική του δύναμη, στο δικό του κίνημα διεκδίκησης.
   Τελευταία, μέσα στις συνθήκες της κρίσης, καθώς τα περιθώρια στενεύουν (και) για το σύστημα, φροντίζουν ιδιαίτερα να εξασφαλίζουν την καρέκλα τους. Θεσμικά πλέον, καθώς όπως είπαμε προτιμούν το ρόλο του κοινωνικού εταίρου, σχεδόν πάντοτε ενάντια  στα συμφέροντα των συναδέλφων τους και σε όλα εκείνα που τόσο μεγαλόστομα υποτίθεται πως υπερασπίζονται. Ταυτόχρονα βεβαίως φροντίζουν και για την προσωπική τους ανέλιξη. Ποιόν να πρωτοθυμηθούμε από τους συνδικαλιστές εκείνους που αφού "εξελίχτηκαν" σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ κλπ κατέληξαν βουλευτές και υπουργοί.
   Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν για την παραπάνω "συνομοταξία" και για το κακό που κάνει διαχρονικά στους εργαζόμενους, στη συνείδησή τους, στο εργατικό κίνημα αλλά και για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει στο σύστημα..
    Ευτυχώς όμως που υπάρχει και η πραγματική ζωή, οι πραγματικές ανάγκες που όσο αυξάνονται πιέζουν και όσο πιέζουν τόσο απαιτούν λύση. Αυτή η πραγματική ζωή γεννάει και τους άλλους συνδικαλιστές, εκείνουν που βγαίνουν μέσα από τους εργαζόμενους και παραμένουν εκεί. Που δουλεύουν το ίδιο όπως και οι άλλοι, που αφιερώνουν κομμάτι από τη ζωή τους στην κοινή υπόθεση. Γι' αυτούς δεν χρειάζονται μακροσκελή κείμενα επεξήγησης.
   Όσο και αν υπάρχουν πιέσεις και εκβιασμοί, όσο και αν οι ανάγκες πολλές φορές μας οδηγούν στην επιδίωξη της ατομικής λύσης, στον "γνωστό". Στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι ξέρουν και αναγνωρίζουν αυτούς τους άλλους συνδικαλιστές, που παλεύουν με ανιδιοτέλεια και πολλές φορές κάνουν, μέσα από το συλλογικό αγώνα, το "αδύνατο" να γίνεται "δυνατό" και να κεδίζονται αγώνες. 
    Γιατί εκεί, σ' αυτό το δρόμο βρίσκεται η ελπίδα για τους εργαζόμενους. Στο δρόμο της κοινής και ανυποχώρητης αντίστασης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας. Και όσο πιο λυσσασμένα θέλουν να μας πάνε πίσω στο μεσαίωνα, τόσο πιο αποφασιστικά πρέπει να αντισταθούμε. Και θα το κάνουμε καλύτερα, όσο γρηγορότερα πετάξουμε από την πλάτη μας μας το γραφειοκρατικό, εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

ΝΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ!

ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, 

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ!