ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ!

 Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ! 
 
   Δεν είναι καινούργιο, κάθε άλλο, το γεγονός πως διαχρονικά η μεριά της εργοδοσίας φοβάται και τρέμει την απεργία. Την κάθε απεργία. Δεν είναι επίσης καινούργιο πως καλλιεργεί την εντύπωση και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, πως δεν επηρεάζεται από την απεργία. Πως "δεν τρέχει τίποτα".
   Βέβαια, εκεί που δεν τρέχει τίποτα , στον ιδιωτικό τομέα ιδιαίτερα, λυσσάνε μην τυχόν και απεργήσει κανένας άνθρωπος. Εξαπολύουν τρομοκρατία, απολύσεις, άγρια καταστολή και ξύλο προκειμένου να πάψουν, να τσακίσουν τους απεργούς. Τι δείχνει αυτό; Το φόβο τους για την ενωμένη δύναμη των εργαζόμενων, αλλά και τη συνειδητότητά τους για το πραγματικό τους συμφέρον. Έχουν αντιληφθεί καλά πως τα κέρδη τους ταυτίζονται και εξαρτώνται απόλυτα από την εκμετάλλευση της εργασίας των ανθρώπων, πως ακόμα και ένα παραπάνω ευρώ να κλέψουν από τον υπάλληλό τους, αβγαταίνει ο πλούτος τους.
   Ξέρουν ακόμα πως τα μηχανήματα και η τεχνολογική ανάπτυξη είναι ένα μέσο για να εντατικοποιείται η εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας και όχι για να πάψει η ανάγκη της ανθρώπινης εκμετάλλευσης προκειμένου να παραχθεί κέρδος.(Ακόμα και το τελειότερο μηχάνημα απαιτεί ανθρώπινη διαμεσολάβηση για να αποδώσει, είτε αυτή είναι φανερή είτε λιγότερο φανερή.)

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΟΛΟΙ;

Εδώ σε θέλω! Αυτό είναι μια από τις διασημότερες απορίες τουλάχιστον από το 18ο αιώνα ως σήμερα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει απάντηση αλλά δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη.
Πρώτα - πρώτα δεν είναι αλήθεια πως ποτέ δεν απεργούν οι εργαζόμενοι όπως θέλουν να το παρουσιάσουν και κοπιάζουν γι' αυτό τα ΜΜΕ.
   Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια πλούσια ιστορία αγώνων και κινητοποιήσεων που είχε νίκες και ήττες. Ό,τι κατακτήθηκε από τους εργαζόμενους διαχρονικά οφείλεται στις νίκες και στην ανάπτυξη του κινήματος και ό,τι χάνεται οφείλεται στην υποχώρηση, στην ηττοπάθεια, στη διάψευση. Οφείλεται δηλαδή στην ισχυροποίηση του άλλου, ανταγωνιστικού πόλου, στην κοινωνία. Στην απλουστευμένη αυτή προσέγγιση οφείλουμε να συνυπολογίσουμε και τα λεγόμενα μεσαία στρώματα , που έχοντας εξασφαλίσει σε περιόδους "ανάπτυξης" ένα καλό επίπεδο ζωής, έχουν την αυταπάτη πως μια μέρα θα γίνουν κανονικά "πλούσιοι"! Όπως βέβαια βλέπουμε (και) αυτή την περίοδο, αυτά είναι τα πρώτα στρώματα που συμπιέζονται και εξαφανίζονται σε συνθήκες κρίσης. Από τη μια μέρα στην άλλη, χιλιάδες άνεργοι και ανασφάλιστοι, άστεγοι και νηστικοί , όλη η καπατσοσύνη πάει περίπατο και τ' όνειρο γίνεται καπνός!
   Το πιο βασικό όμως είναι, πως ακόμα η τάζη των εργαζομένων, αντίθετα από τα αφεντικά, όπως είπαμε πρωτύτερα, δεν έχει συνειδητοποιήσει ούτε τη δύναμη, ούτε το συμφέρον της. Δεν έχει ακόμα διδαχτεί από την σύμπνοια και την ειρήνη που κάνει το κατά τα άλλα αλληλοσπαρασόμενο κεφάλαιο, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει και να τσακίσει διεκδικήσεις εργαζομένων. Περνάει νόμους, χρησιμοποιεί την προπαγάνδα, συκοφαντεί, καταλήγει στη φυσική βία και εξόντωση προκειμένου να μην σηκωθεί το κύμα της οργής των εργαζόμενων και τους πνίξει. Το έχει κάνει αρκετές φορές στο διάβα του χρόνου και το ξέρει. Εμείς δεν το ξέρουμε.
Από καιρό έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για το μάθουμε και θα το μάθουμε!
Αυτός πιστεύουμε είναι ο βαθύτερος, "ιδεολογικός", ας πούμε, λόγος που οι κινητοποιήσεις, ως προς τη μαζικότητά τους παρουσιάζουν αστάθεια. Ως προς το πρακτικό κομάτι, αυτό το καταλαβαίνουμε ευκολότερα: Απολύσεις, τρομοκρατία, απειλές άμεσες και έμεσες. Αλλά και συνθήκες που φαντάζουν αντικειμενικές, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι (πχ, η έλλειψη προσωπικού στα Νοσοκομεία που τους μετατρέπει όλους σε προσωπικό ασφαλείας, δεν είναι "ουδέτερη".)

ΓΙΑ ΤΟ "ΧΑΜΕΝΟ" ΜΕΡΟΚΑΜΜΑΤΟ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ.

   Είναι δημοφιλής αλλά και βολική για ορισμένους η άποψη, πως "αφού δε γίνεται τίποτα" γιατί να χάσω το μεροκάμματο; Στην πραγματικότητα, είπαμε, πως ακόμα και η μικρότερη κινητοποίηση τους τρομάζει! Όχι μόνο αυτή καθ' αυτή, αλλά και για την παρακαταθήκη που δημιουργεί. Γιατί γνωρίζουν πως αν υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στους αγώνες, μετά από μια "αποτυχημένη" απεργία, θα ακολουθήσει μια μαζικότερη. 
    Σε κάθε κινητοποίηση δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους, ακόμα και σε αυτούς που δεν θα συμμετέχουν, να οσμωθούν, να συζητήσουν, να πειστούν, να διαπιστώσουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. 
    Φανερά, δεν πρόκειται για ένα "ξερό" κοινωνικό γεγονός. Προκαλεί αλληλεπίδραση με την κοινωνία αλλά αναγκάζει σε αντίδραση και τον αντίπαλο. Αυτός ο "διάλογος" είναι πολύτιμη εμπειρία για τους εργαζόμενους. Τους πείθει για το δίκιο του αγώνα τους, τους δίνει τα επιχειρήματα που θα μαζικοποιήσουν την επόμενη απεργία.
   Είπαμε επίσης πως το σύστημα υπολογίζει καλά, υπολογίζει, και για μετά!  Υπολογίζει πχ αν πρέπει να κάνει την επόμενη κίνηση που θα κόψει μεροκάμματα και συντάξεις  ή όχι. Γι' αυτό ενώ είναι εύκολο να καταλάβουμε τι κερδίζουμε με μια μεγάλη, πετυχημένη, μαζική απεργία που έχει άμεσα αποτελέσματα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθούμε τι κερδίζουμε με μια όχι και τόσο μαζική κινητοποίηση. Το σίγουρο είναι πως το μεροκάμματο που χάνουμε σε μια κινητοποίηση είναι πολύ όταν δεν μπορούμε τον άλλο μήνα να πληρώσουμε το δάνειο, αλλά πολύ λιγότερο από αυτά που συνολικά θα χάσουμε αν δεν κάνουμε καθόλου απεργία. Εστω και χωρίς μαζικότητα.
Γι' αυτό ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν κάναμε.

 
 

ΟΛΟΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

για ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - ΑΥΞΗΣΕΙΣ - ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΟ

ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 11ΤΟ ΠΡΩΙ 

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ