ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΔΕΔΥ: ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ...ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ...ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ ΜΑΣ!!

 Χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τα ποσοστά συμμετοχής, χτες Τετάρτη, πρώτη μέρα της απεργίας της ΑΔΕΔΥ, μπορούμε ωστόσο να κάνουμε την εκτίμηση ότι πήγε καλύτερα από την προηγούμενη. Οπωσδήποτε αναντίστοιχη η συμμετοχή και πίσω από τις ανάγκες των εργαζομένων. Η συγκέντρωση και η πορεία που ακολούθησε ήταν , σίγουρα μαζικότερη από την προηγούμενη. Αρκετές χιλιάδες κόσμου πορεύτηκαν, με τον τόνο να δίνουν οι εκπαιδευτικοί και οι κατηγορίες εκείνες των εργαζομένων που πρόκειται άμεσα να απολυθούν.
   Τα ΜΜΕ, αμέσως διαπίστωσαν το "έλλειμμα" και "αντανακλαστικά" ξανά- ξεκίνησε η γνωστή συζήτηση περί της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και της ανάγκης εκσυγχρονισμού τους.  Μια συζήτηση που σε πολλούς, ιδίως στους παλιότερους, φέρνει ανακατοσούρα στο στομάχι. ΜΟΝΟΤΟΝΗ συζήτηση, η οποία ξεκινάει ΠΑΝΤΑ με τον κόσμο που ΔΕΝ ΤΡΑΒΑΕΙ και καταλήγει επίσης ΠΑΝΤΑ με τις ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ. (και μέχρι τότε να βλέπουμε τις ειδήσεις στην TV). Στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται από το "σύστημα" - όπως και να το ενοεί ο καθένας, εκείνο το παλιό "Λέγε -λέγε στο τέλος θα τους πείσεις, ακόμα και αν τους λες κατάμουτρα το πιο μεγάλο παραμύθι.

   Υπάρχει όμως και αντίλογος. Υπάρχει και η λογοκριμένη, η λασπωμένη, η συκοφαντημένη πραγματικότητα.
    Παράδειγμα: Οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία. Στα λόγια η ΠΟΕΔΗΝ συμμετείχε στην κινητοποίηση. Η ευθύνη της περιορίστηκε σ' ένα Δελτίο Τύπου. Στη συγκέντρωση τα νοσοκομεία ήταν μόνα τους. Όσα ήταν. Η ΠΟΕΔΗΝ ούτε ένα πανώ για τα μάτια, ούτε μια παρουσία στα νοσοκομεία για την προετοιμασία της κινητοποίησης. Αν ξεσήκωναν τον κόσμο, αν έμπαιναν μπροστά και ήταν κάθε μέρα στα νοσοκομεία μαζί με "πρόθυμα" και "απρόθυμα" τοπικά Σωματεία, αν ήταν κάθε μέρα στο δρόμο, μαζί με τους εργαζόμενους, τα αποτελέσματα θα ήταν τα ίδια;.
   Το (μαύρο) καλοκαίρι που πέρασε, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, ανάμεσα τους και μεις του Φλέμιγκ με συντονισμό και πρωτοβουλία "από τα κάτω" δώσαμε σοβαρές μάχες. Κάναμε κινητοποιήσεις που όχι μόνο δεν στηρίχτηκαν, αλλά αντίθετα, όταν κινδύνεψαν να πάρουν μαζικά χαρακτηριστικά υπονομεύτηκαν από την ΠΟΕΔΗΝ, που κοίταγε όπως - όπως να κλείσει το θέμα. Τα αποτελέσματα εκείνων των κινητοποιήσεων, ταρακούνησαν πολλούς και φόβισαν ακόμα περισσότερους.  Τότε ο κόσμος "τράβηξε" και πείστηκε για την αναγκαιότητα του αγώνα. Τότε οι "ξεπερασμένες μορφές" λειτούργησαν παραπάνω και απ' ότι και εμείς οι ίδιοι πιστεύαμε.

   Πολλοί εκστασιάζονται με τα ΜΜΕ, με τις συνεντεύξεις και με τις συναντήσεις κορυφής.
 Ακόμα και έτσι να είναι, αυτά έρχονται μόνο κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων και μόνο όταν τα σκουπίδια δεν κρύβονται κάτω απ' το χαλί. (Ασε που τις περισσότερες φορές συκοφαντούνται).
 Τι λέει η δίκη μας εμπειρία στο Φλέμιγκ; Θα είχε βγεί το θέμα στον αφρό της δημοσιότητας, θα είχαν ασχοληθεί οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα αν δεν είχαμε ξεσηκώσει όλη την κοινωνία, αν δεν είμαστε κάθε μέρα στους δρόμους;
   Εκείνο, νομίζουμε, πως πρέπει να αναδειχτεί είναι πως πραγματικά ξεπερασμένη και αναποτελεσματική είναι η λογική της ανάθεσης, η λογική που λέει πως η ευθύνη μας περιορίζεται και σταματάει στην εκλογή φωτισμένων αντιπροσώπων. Στη δημιουργία συνδικαλιστικών στελεχών που τους αναδείχνουμε εμείς, τους αναβαθμίζουμε σε παράγοντες, τους στέλνουμε σε θέσεις κλειδιά, όχι δικές μας, αλλά του συστήματος, που τους χρησιμοποιεί εντέλει ενάντιά μας. Η ανάπτυξη αγώνων και κινητοποιήσεων γι' αυτούς είναι η απόλυτη αντένδειξη. Γιατί τότε η ζωή θα τους πετάξει απ' έξω με συνοπτικές διαδίκασίες. Απόδειξη ότι οι "καλύτεροι" γίνονται βουλευτές και υπουργοί. Δεν είναι ζήτημα προσώπων, είναι μηχανισμός ολόκληρος. Θα γκρεμιστεί μόνο όταν πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη του αγώνα, που δεν είναι μία ακόμα επιλογή ανάμεσσα σε άλλες. Είναι η μόνη επιλογή.

   Αυτή είναι η αλήθεια. Για να σε υπολογίσουν, πρέπει να δείξεις την δύναμή σου. Και εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε τη δύναμη. Θα ξεσηκωθούμε;