ΜΑΤ σήμερα στους συνταξιούχους...

ΜΑΤ σήμερα στους συνταξιούχους γιατί λέει εκνευρίστηκαν για τον αποκλεισμό τους από την Διονυσίου Αεροπαγίτου και θα ...τούμπαραν μια κλούβα.

ΜΑΤ στο Ρέθυμνο τη προηγούμενη Τετάρτη κατά αντιφασιστών.

ΜΑΤ χθες στη Καισαριανή κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σε όλες τις διαδηλώσεις η εμφάνιση δεκάδων, εκατοντάδων και χιλιάδων ένστολων και ασφαλιτών όχι μόνο δεν έλειψε ποτέ αλλά είναι επιδεικτικά εμφανής και προειδοποιητική.

Τα ΜΑΤ είναι παντού. Από τις απεργίες στα εργοστάσια και στα σούπερ μάρκετ μέχρι τις κινητοποίησες για τις Σκουριές ή για το Ελληνικό. 

Δεν έλειψαν ποτέ από το κέντρο της Αθήνας τα ΜΑΤ, ούτε μειώθηκαν. Απλά μετακινήθηκαν σε άλλες γωνιές! Και δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ. Όσοι κυκλοφορούν αρκετά σε αυτή τη πόλη είναι εξοικειωμένοι με την εικόνα κάθε είδους αστυνομικής δύναμης να βρίσκεται παντού. Με τα πόδια, με τις μηχανές, με τα αυτοκίνητα, με τις κλούβες. Και δεν κυκλοφορούν απλά. Είναι καθημερινές οι εικόνες περικύκλωσης αυτοκινήτων που τα οδηγούν ύποπτοι μελαμψοί, όπως και οι εικόνες ελέγχων με βλοσυρό και προσβλητικό ύφος μεταναστών και άλλων περίεργων, ή και μη περίεργων, ως προς την εμφάνιση τύπων. Το περιστατικό με τα παιδιά πρόσφυγες που τα έπιασαν και τα κακοποίησαν χωρίς λόγο στα Εξάρχεια, ενώ πήγαιναν σε...θεατρική παράσταση, δεν είναι εξαίρεση του κανόνα, είναι η εφαρμογή του.

Του κανόνα που λέει ότι ο λαός είναι εχθρός. Ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει τρομοκράτες και πρέπει να τρομοκρατηθούμε.

...Και όταν λέμε ΜΑΤ. εννοούμε όλες τις δυνάμεις καταστολής που εξαπολύονται ενάντια σε κάθε συγκέντρωση και σε κάθε απεργία που ενοχλεί. Βεβαίως δεν πάνε "μόνα".  Τις περισσότερες φορές χρειάζεται και η αφορμή που συνήθως δίνεται από τις "φασαρίες" που ξαφνικά ξεσπούν και καταλήγουν σε σπασμένα κεφάλια απεργών από διάφορους...χωρίς στολή που δεν ξέρουμε ποιοι είναι! (γι' αυτό τους λέμε "γνωστούς -άγνωστους") Εντελώς τυχαίο βέβαια και το γεγονός πως σχεδόν πάντα με ευκολία και συνοπτικές διαδικασίες συλλαμβάνονται απεργοί και διαδηλωτές και όχι οι διάφοροι που "φτιάχνουν" το κλίμα της επίθεσης και της καταστολής. Στην πραγματικότητα είναι οι παλιοί "αγανακτισμένοι  πολίτες". Τους θυμάστε οι παλαιότεροι; 

   Όπως και να 'χει πάντως, ένας είναι ο τρόπος αντιμετώπισης. Η μαζική ανάπτυξη του κινήματος, η αντίσταση μέσα από μαζικές διαδικασίες και κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Μόνο έτσι αδρανοποιούνται και απομονώνονται. Αυτή η διαδικασία δεν είναι αυτόματη, είναι αργή και βασανιστική και δεν υπάρχει "συνταγή" άλλη, από τη συμμετοχή μας στους αγώνες για να κερδίσουμε τη ζωή μας. Εμείς οι ίδιοι, ας μη περιμένουμε πρώτα το διπλανό μας ...να σηκωθεί από τον καναπέ.

   Και δεν είναι υπερβολή να πούμε, πως όσο αναπτύσσεται το κίνημά μας, το δικό μας, των υγειονομικών, και όσο αποκτάει αγωνιστικά και όχι...δημοσιοσχεσίτικα χαρακτηριστικά, θα δούμε τέτοια φαινόμενα καταστολής. Και ας είμαστε από τους πλέον φιλήσυχους εργαζόμενους...προσανατολισμένοι, εξ επαγγέλματος στην προσφορά στον συνάνθρωπο και στην κοινωνία.